خصلت علاقه به اهل‏بيت عليهم‏السلام در فرزندان

خصلت دوم: « و حبّ اهل بيته »

قلب بچه هاى خود را مركز عشق به زهرا عليهاالسلام ، اميرالمؤمنين عليه السلام ، امام حسن و سيدالشهدا عليهماالسلام كنيد.

من وقتى مى خواستم براى منبر به تبريز بروم، گفتند: شرايط آمدن خود را بگوييد، گفتم: جايى كه مى خواهيد من را ببريد، بايد در يك محله فقير و خانه يك فقير و معمولى باشد.

رفتيم به يك منزل قديمى كه دو طبقه بود، طبقه پايين زن و بچه اش بودند، طبقه بالايش هم من بودم، مى گفت: اينجا وقف حضرت سيدالشهدا عليه السلام است. من هم تا حالا او را نديده بودم. اين صاحبخانه، نمى خوابيد، يك حالى داشت، خيلى هم فارسى روان صحبت نمى كرد.

گفت: مى دانى تو چرا اينجا آمدى؟ گفتم: نه، گفت: من پنج سال پيش، روز عرفه، در مشهد پشت سر شما در دعاى عرفه بودم، دعا كه تمام شد، حرم حضرت رضا عليه السلام رفتم و گفتم: اين آقا اگر تبريز آمد، او را به خانه ما بفرست، جاى ديگرى نرود.

بعد بالاى سر حضرت رضا عليه السلام ايستادم و مقدارى گوش دادم، ديدم از داخل دلم حضرت رضا عليه السلام گفت: باشد، تشكر كردم و نماز خواندم و آمدم.

شما خودت نيامده اى. چه كسى گفته است كه شما خودت آمده اى؟ من هم تو را نياورده ام، من به پسر فاطمه عليهاالسلام گفتم، شما ميهمان ائمه عليهم السلام هستيد، به من ربطى ندارد.

آن وقت ايشان مى گفت: فلانى! چقدر شبها در اين خانه بر من گذشت، من زن نداشتم، شانزده هفده ساله بودم، چقدر بر من گذشت كه گاهى در زمستان و تابستان، نيمه شب، من جوان و غرق در خواب بودم. پدرم بالاى سرم مى آمد، به سر و صورتم دست مى كشيد، نوازشم مى كرد، من يك مرتبه چشمم باز مى شد، مى گفت: عزيز دلم! همه مردم شهر خواب هستند، برخيز وضو بگير و بيا يك گوشه اى بنشين، يك ساعت براى امام حسين عليه السلام گريه كن. مى گفت: قربانت بروم، من را ببخش كه تو را از خواب بيدار كردم، اما بلند شو، اتاق تاريك است، همه خواب هستند، ما دو تا بلند شويم و براى غربت حسين عليه السلام ، تشنگى ابى عبدالله عليه السلام ، براى اسير شدن زينب عليهاالسلام گريه كنيم.

پيغمبر صلى الله عليه و آله مى گويد: اين وظيفه واجب شما پدرها است كه بچه هايتان را با عشق على و زهراى كتك خورده، با عشق حسن تير باران شده و حسين تشنه لب بار مى آوريد.