4 شعبان المعظم سالروز میلاد مسعود بزرگ سردار سپاه حسین(ع) تجسم تمامی ابعاد عمیق و والای الهی و انسانی مولای متقیان امیرالمومنین، تبلور همه ارزشهای کربلا و اصالتهای عاشورا، عبد صالح خدا، تالی تلو معصوم و فانی در امام زمان و رهبر و مولای خود حسین(ع)، حضرت ابوالفضل سلام‌الله علیه است. چهارم شعبان سال 26 هجری در آسمان ولایت خانه علی(ع) ماه دیگری طلوع کرد که در کنار خورشید جهان افروز حسین(ع) «والشمس و ضحیها و القمر اذا تلاها» را تداعی و محقق می‌نمود.
سجایای والای نفسانی و صفات و کمالات پر ارج انسانی و الهی و نقش بسیار حساس و حیاتی آن حضرت تا جایی است که افکار ما را قدرت درک آن نیست و از مقام آن حضرت در درگاه ربوبی جزء خداوند و حضرات معصومین(ع) کس دیگری آگاه نمی‌باشد.
در فضیلت و عظمت و علوّ مقام باب‌الحوائج حضرت عباس(ع) همین بس که امام سجاد(ع) درباره‌اش فرمود:
رحم‌الله عمّی العباس فلقد آثر و ابلی و افدی اخاه بنفسه حتّی قطعت یداه فابدله الله بهما جناحین یطیر بهما مع الملائکه فی الجنّه کما جعل جعفربن ابی‌طالب. و ان للعباس عندالله تبارک و تعالی منزله یغبطه بها جمیع الشهداء یوم القیامه. «بحار الانوار 44/298»؛
خدا رحمت کند عمویم عباس را که ایثار کرد و فداکاری نمود و با ایثار جان خود از برادرش دفاع کرد تا جایی که دو دستهایش قطع شد و خداوند به جای آن دو دست، دو بال به او داده است که مانند جعفربن ابی‌طالب در بهشت همراه با فرشتگان پرواز می‌کند و همانا حضرت عباس(ع) در روز قیامت منزلتی نزد خدای تبارک و تعالی دارد که تمام شهدا به مقام و منزلتش غبطه می‌خورند و در زیارت آن حضرت می‌خوانیم:
«السلام علیک ایها العبد الصالح المطیع‌لله و لرسوله و لامیرالمومنین...» و شکی نیست که این مقام (عبد صالح) بزرگترین و بالاترین مقام بندگان خاص و اولیای خداوند متعال است و منزلتی است که پروردگار منّان برای بیان عظمت مقام انبیای عظام و حتی رسول گرامی اسلام در قرآن آنان را به این مرتبت عظیم معرفی فرموده است.
و باز امام صادق درباره مقام حضرت عباس چنین می فرماید:
« حضرت عباس بن علی عموی ما، مردی تیز بین، متعهد و دارای ایمانی محکم و استوار بود او همراه برادرش ابا عبدالله الحسین(ع) و در رکابش جهاد کرد و با دشمنان نیکو پیکاری نمود و سرانحام به درجه‌ی عظیمه‌ی شهادت نائل شد.
و چه خوش گوید آیه الله غروی اصفهانی معروف به کمپانی در مورد مقام حضرت عباس(ع):
قامت معتدلش را نتوان طوبی خواند ***** چمن « فاستقم » از سرو قدش رونق بست
لاله‌ی روی وی از گلشن توحید دمید ***** سنبل روی وی از روضه‌ی تجرید برست
شاه اخوان صفا، ماه بنی هاشم او است ***** شد در او صورت و معنا به حقیقت پیوست
ساقی باده‌ی توحید و معارف عباس ***** شاهد بزم ازل، شمع شبستان است.
پایگاه استاد حسین انصاریان