الحاح و پافشاری در دعا مورد تایید و سفارش خود امامان معصوم ما قرار گرفته است و یکی از آداب دعا برای رسیدن به نتیجه همین الحاح و پافشاری در دعا است.
منتهی آنچه نباید از آن غفلت کرد این است که دعا همانند یک سکه با ارزش است که دو طرف دارد یک طرف آن دعا و نیایش و الحاح و پافشاری و طرف دیگرش تسلیم بودن در مقابل نتیجه مثبت یا منفی آن است .
دعا با همه ارزشی که دارد نباید طوری باشد که اگر ما با همه پافشاریمان به آنچه میخواهیم نرسیم موجب ضعف باور و ضعف اعتقاد و کم علاقگی به دعا و عبادات شود.
در ادعیه میخوانیم که « یا مَنْ لا یُبْرِمُهُ اِلْحاحُ الْمُلِحّینَ ؛ای کسی که الحاح ،الحاح کنندگان تو را خسته نمی کند»