يك مناجاتى امام صادق عليه السلام در اين زمينه دارند كه دو سه قسمت آن را براى شما مى خوانم، خيلى عالى است:
« الهى وعظتنى فلم أتعظ »(2) خدايا! من را موعظه كردى، به من خيلى سفارشها كردى، من موعظه ات را گوش ندادم.
« و زجرتنى عن محارمك فلم أنزجر » حرامت را براى من بيان كردى، و مرا از انجام آن بر حذر داشتى، اما من گوش ندادم.
« فما عُذرى » من در گوش ندادن به موعظه تو و در عمل نكردن به حرام تو چه عذرى دارم؟ حالا من در گذشته تقصير كردم، حرفت را گوش ندادم، حرامت را مرتكب شدم، اما الان كه به در خانه ات آمدم، فرارى كه نيستم.
« فاعفُ عنى يا كريم » تو آقايى! من را عفو كن. حالا گذشته ام را ببخش: « عفوك عفوك » من به گدايى آمده ام، گداى بخشش تو هستم.
« اللهم أنى أسئلك الراحة عند الموت » خدايا! مى دانم كه گناهانم اگر جمع بشود، هنگام مردن، مردن را سخت مى كند. باعث مى شود كه انسان با يك زجر سنگينى جان بدهد، ولى من آمدم كه امشب به تو بگويم: خدايا! مرگ من را به من آسان بگير.
« و العفو عند الحساب » پرونده ام را كه مى خواهى برسى، در حسابرسى با من گذشت و عفو كن.
منبع : پایگاه عرفان