اگر و معشوق هيچ ارتباطى با عاشق نداشته باشد، بر اضطراب، ناراحتى، غم و غصه عاشق اضافه مى شود، اما اگر گوشه چشمى از معشوق به طرف عاشق باشد، مانند اين است كه همه دنيا را به او دادند؛ يعنى در همان گوشه چشم معشوق اسير است، تشنگى و گرسنگى يادش رفته، مى گويد: هيچ چيزى ميل ندارم، و مرتب ساعت را نگاه مى كند كه چه موقع بعد از ظهر مى شود و معشوق را ببينم، كه يك لبخند به من بزند كه براى يك ماه من بس است، كه اگر يك گوشه چشمى خدا به عبد كند، براى ابد كافى است.
«واذا جعلته همّه و لذّته فى ذكرى عشقنى و عشقته»
زمانى كه من عاشق بنده ام مى شوم، او هم عاشق من مى شود، در تبادل عشق و عاشقى چه پيش خواهد آمد. آن وقت مريم عليها السلام عبد مى شود و بچه او مسيح مى شود، زهرا عليها السلام عبد مى شود و فرزندان او زينب، حسن و حسين مى شود، آن وقت پيغمبر صلى الله عليه و آله عبد مى شود و بچه اش فاطمه زهرا مى شود. آن وقت يك دختر مسيحى و مسلمان شده عبد مى شود، و فرزندش امام دوازدهم مى شود. ببينيد در اين عشق و عاشقى چه اتفاقاتى خواهد افتاد.
«واذا عشقتُه لايسهى اذا سهى الناس»
ديگر حقايق و برنامه هاى الهى را فراموش نمى كند. زمانى كه همه مردم دچار فراموشى هستند، نماز، روزه و حجاب يادشان رفته، آن چيزى كه به ياد آنها مانده، شكم و شهوت است. اما بنده من، از ميان همين مردم، همه حقايق را يادش است و فراموش نمى كند.
ارزش كلام انسان هاى مؤمن
«اولئك كلامهم كلام الانبياء» اين افراد وقتى دهان باز مى كنند و سخن مى گويند، ارزش سخن آنها، ارزش سخن انبيا عليهم السلام است.
«اولئك الابطال حقاً»
اينان به حقيقت بندگان ويژه من هستند.
«واذا اردت بأهل الارض عقوبةً أو عذاباً» «1» هر وقت اراده كنم كره زمين را با اهلش نابود، و همه را دچار عذاب كنم و آتش، سيل و زلزله فراگير بفرستم، «ذكرتهم فصرفت العقوبة» وقتى نگاهم به بندگان با ايمان كه تعداد آنها كم است در ميان اين همه مردم مى افتد به خاطر گُل جمال بندگان مؤمن، عذاب و عقوبت را از مردم دنيا بر مى گردانم.
اين ذكر خداست. در ميان گودال چه حال عجيبى داشته، به آخرين نهايت ذكر و عشق و ذوب و فنا رسيده بود و كسى در عالم، حال او را با چنين موقعيتى به دست نمى آورد.
منبع : پایگاه عرفان