عمل صالح نمى گذارد فعاليت ها، رنج ها و حركت هاى انسان نابود شود.
«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ لا تُبْطِلُوا أَعْمالَكُمْ»
عمل صالح انسان را دست پر مى كند. دنيا و آخرت انسان را آباد مى كند و عامل به دست آوردن بهشت است.
آيه سوم:
«إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ»
اين جزو خلقت انسان نيست، يك امر عارضى است، به انسان نعمت هاى فراوان دادم، اما او با وجود نعمت هاى من، عليه من به ناسپاسى بر مى خيزد. از شهوت، چشم، گوش و دست در اعمال حرام استفاده مى كند، و در امضا، تقلّب، دوز و كلك در اجناس مردم و اسناد مردم، قدم حرام برمى دارد، در مجالس حرام شركت مى كند، جاى ناسپاس كجا است؟ دوزخ مى باشد.
منبع : پایگاه عرفان