اگر براى ارزش تائبان، در همه قرآن تحقيق و جستجو شود، قوى تر از اين آيه پيدا نمى شود؛
«إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّ بِينَ»
خدا توبه كنندگان را دوست دارد.
«فَمَنْ احَبَّهُ اللّهُ لَمْ يُعَذِّبْهُ» كسى كه محبوب خدا شود، هيچگاه روى جهنم را نخواهد ديد. مگر مى شود در روز قيامت، خدا محبوبش را به جهنم ببرد؟ خود گفته است كه من تائبان را دوست دارم. كسى كه توبه كرده است، ممكن نيست كه خدا در روز قيامت آبروى او را بريزد. خيلى عجيب است كه در اين آيه خودش را عاشق و تائب را معشوق معرفى مى كند.
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايند: بگوييد تا شخص تائب شما را دعا كند، چون دعاى تائب مستجاب است «التَّائِبُ حَبيبُ اللّهِ» اين حرف پيغمبر صلى الله عليه و آله است. ما فقط پيغمبر صلى الله عليه و آله را «حبيب اللّه» مى گوييم، آن وقت پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايند: كسى كه توبه مى كند، او را در همان دايره محبتى كه من هستم، وارد مى كنند.
منبع : پایگاه عرفان