ابراهيم و نماز

ابراهيم بزرگ كه از او به عنوان بت شكن، قهرمان توحيد، پدر پيامبران، اواه، حليم، صالح، مخلص، مخلّص، موحد، بيناى به ملك و ملكوت ياد مى شود، هنگامى كه هاجر و نور چشمش اسماعيل را در حالى كه شيرخوار بود در سرزمين بى آب و علف مكه نزديك حرم امن گذاشت و قصد بازگشت به شام كرد به پيشگاه حق عرضه داشت:

رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقِيمُوا الصَّلاةَ ... 

پروردگار را من برخى از فرزندانم را در درهاى بى كشت و زرع نزد خانه محترمت سكونت دادم، پروردگار را براى اين كه نماز را برپا دارند.

او به نقل قرآن مجيد درخواست هاى با ارزشى از خدا داشت از جمله:

رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ: 

پروردگار را مرا برپا دارنده نماز قرارده و نيز ذريه و نسلم را توفيق اقامه نمازده و پروردگارا دعايم را بپذير.