حضرت رضا عليه السلام مى فرمايد: پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله بعد از بيست و سه سال تبليغ، به محض اين كه از دنيا رفتند، برجستگان واقعى دوازده نفر بودند. يا وقتى ظهور امام عصر عليه السلام ميسر مى شود، از ميلياردها انسانِ تنها، سيصد و سيزده نفر همراه و يار حضرت هستند. بنابراين وقتى قرآن مى فرمايد: «وَ أَكْثَرُهُمْ لَايَعْقِلُونَ» اين يك واقعيت است. پس مؤمن واقعى به قرآن، چه كسانى هستند؟ «إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُوْلُوا الْأَلْببِ» كه تعدادشان اندك است. آنها را قرآن اين گونه معرفى مى كند:
«فَبَشّرْ عِبَادِ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلئِكَ الَّذِينَ هَدَيهُمُ اللَّهُ و أُوْلئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْببِ»
و خدا مى فرمايد: «وَ قَلِيلٌ مّنْ عِبَادِىَ الشَّكُورُ» در چه زمانى قليل و اندك هستند؟ يعنى هميشه و در هر زمان كم هستند.
عباد شكور كسانى هستند كه نعمت خدا را در گناه نمى برند و حتى يك نعمت خدا را از بندگى خدا جدا نمى كنند.
منبع : پایگاه عرفان