بدون ترديد در ميان عبادات و مسائل معنوى و ملكوتى، نماز از ارزش و اهيمت ويژه اى برخوردار است.
به اندازه اى كه به نماز سفارش شده به چيزى سفارش نشده است. نماز سفارش حضرت حق، و پيامبران، و امامان و عارفان و ناصحان و حكيمان است.
كتابى از كتابهاى آسمانى حق خالى از آيات مربوط به نماز نيست.
از مسائل و مطالب بسيار مهم كتابهاى عرفانى، و اخلاقى به ويژه مجموعههاى حديث نماز است.
معارف الهى انسان بينماز را انسان نميدانند، و هر بينمازى را مستحق عذاب ابد و محروم از رحمت و ممنوع از ورود در بهشت دانسته و بلكه بينماز را موجودى پست و وجودى تهيدست و تيره بختى بيچاهر به حساب ميآوردند.
نماز در عرصه زندگى و حيات انسان به اندازهاى ارزش دارد كه اولياء الهى براى يك لحظه از آن غافل نبودند، و به هر صورت كه ممكن بود ديگران را هم به اين عبادت پرارزش ملكوتى تشويق ميكردند.
نماز با اين كه به افراد غير مكلّف واجب نيست ولى به سبب ارزش و اهميتى كه دارد امامان معصوم فرمان ميدادند كه فرزندانشان را از شش و هفت سالگى به نماز وا داريد و آنان را براى حركت در اين سفر معنوى تشويق نمائيد.
عن معاوية بن وهب قال سألت ابا عبد الله (ع) فى كم يؤخذ الصبى بالصلاة فقال: فيما بين سبع سنين و ست سنين: معادية بن وهب كه از بُزرگان از اصحاب حضرت صادق (ع) است ميگويد: از امام هشتم پرسيدم در چه زمانى كودك را به نماز توجه دهند؟ حضرت فرمود ميان هفت و شش سالگى.
«عن محمد بن مسلم عن احدهما فى الصبى متى يصلى قال: اذا عقل الصلاة قلت: متى يعقل الصلاة و تجب عليه؟ قال: ست سنين:»
محمد بن مسلم از يكى از دو امام يا حضرت باقر يا حضرت صادق (ع) درباره كودك روايت ميكند كه چه زمانى نماز بخواند، حضرت ميفرمايد هنگامى كه نماز را درك كند، ميپرسد چه زمانى نماز را ميفهمد تا خواندنش بر او لازم باشد؟ حضرت ميفرمايد: در شش سالگى.
«عن الحلبى عن ابى عبدالله (ع) عن ابيه قال: انا نأمر صبياننا بالصلاة اذا كانوا بنى خمس سنين، فأمروا صبيانكم بالصلاة اذا كانوا بنى سبع سنين:»
حلبى كه از راويان بزرگوار شيعه است از امام صادق نقل مى كند كه حضرت از پدر بزرگوارشان روايت مى كنند كه ما فرزندانمان را در سن پنج سالگى به نماز وادار مى كنيم، پس شما آنان را در سن شش سالگى وادار نمائيد.
منبع : پایگاه عرفان