اين كوشش در راه معنوى، كوشش مادى است، اما راه آن الهى است: «فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى و اتَّقَى » اين عطا كننده به شدت اهل اجتناب از هر گناهى است. در عطاى او منت، ريا، خودنمايى و توقع از طرف مقابل نيست، بلكه «وَ اتَّقَى » عطاى آن پيچيده به تقواست «وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنَى » كه افعل تفضيل است؛ عطا كننده، تقوا هم به خرج داده و نيكوترين نيكى ها را هم براى قيامت در نظر گرفته است.
«وَ لَلْأَخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَى » خداوند نيز اين هزينه و تقوا را به نيكوترين نيكى ها به نتيجه مى رساند. خدا مى فرمايد: «فَسَنُيَسّرُهُ لِلْيُسْرَى » راه رسيدن او نتايج كوشش هاى مثبت را براى او آسان مى كنم، كه اين كار و كوشش در به صورت گره گشايى در كارش باشد و در آخرت به صورت بهشت درآيد.
منبع : پایگاه عرفان