از امام صادق، عليه السلام، پرسيدند: يابن رسول اللّه، رسول خدا چگونه فكر مى كرد؟ حضرت فرمود: پيامبر خدا وقتى از كنار خانه ويرانه اى مى گذشت كه ديوارها يا سقفش ريخته بود، مى ايستاد و خطاب به آن خانه مى فرمود:
«اين بانوك»
معمارها و بناهايى كه تو را ساختند و كسانى كه در ساخت تو به آنان كمك كردند كجايند؟ آن دست هايى كه نقشه تو را كشيدند، آن ها كه ديوارهايت را چيدند و طاقت را زدند كجا رفتند؟ همگى مردند و زير خاك رفتند و فراموش شدند، ولى تو هنوز مانده اى و عمر تو خانه خشت و گلى از چهار پنج نسل بشر بيشتر بوده است.
«اين ساكنوك».
آن ها كه در تو زندگى كردند، عروسى گرفتند و بچه دار شدند كجايند؟
آيا آن عروس هنوز جوانى و شادابى هجده سالگى اش را دارد؟ آن داماد هنوز طراوت و قدرتش را دارد؟ آن ها همه رفتند و تو هنوز باقى هستى!؟
به راستى، ما انسان ها با اين عمرهاى كوتاه بى اعتبار در اين دنيا چه مى گوييم و در رهگذر اين دنياى فانى در پس همه اين نزاع ها و حق كشى ها و جنگ ها و نامردى ها در پى چه هستيم؟
امام در ادامه فرمودند: پيامبر با ديدن خانه اى مخروب اين طور به فكر فرو مى رفت. حال، از روى اين نمونه قياس كنيد كه پيغمبر درباره هر موضوعى چگونه فكر مى كرده است.
البته، گمان نبايد كرد كه اين نگاه پيامبر به سبب نبوت ايشان بوده است، زيرا به شهادت تاريخ، ايشان سال ها قبل از بعثت نيز اهل تفكر بوده و در انديشه به سر مى برده اند. به سبب همين تفكر نيز بود كه به نبوت انتخاب شدند و قلب مباركش ظرف نزول قرآن واقع گرديد.
آرى، وقتى نگاه انسان نگاه انديشمندانه باشد، قلب بيدار مى شود و در هر پديده اى و رويدادى عبرتى مى بيند و درسى مى آموزد. اين عبرت ها و درس ها قلب آدمى را بيدار مى كند و وقتى قلب بيدار شد، اين بيدارى در اعمال و اخلاق و منش و روش آدمى اثر مى گذارد و او را از بيهوده زيستن نجات مى دهد.
منبع : پایگاه عرفان