آثار روزه‏

آثار معنوى روزه كه در قلب و عقل و جان و نفس تجلى مى كند و منافعش در دنيا و آخرت ظاهر مى گردد، قابل مقايسه با آثارى كه به جسم مى بخشد نيست.

روزه براى جسم آثار نيكى دارد، بسيارى از آلام و رنج ها و ناراحتى ها را كه معلول خوردن و آشاميدن مداوم و معلول رسوبات غذايى در معده و ازدياد چربى و عوره و ناراحتى هاى ديگر و به خصوص چاقى بيش از اندازه است مداوا مى كند، ولى اين منافع عالى با منافع معنوى آن كه براى انسان در دنيا ايجاد نظم و تربيت و وقار و كرامت و در آخرت ايجاد سعادت ابدى و خشنودى حضرت سرمدى مى كند قابل قياس نيست.

قرآن مجيد روزه را به خاطر منافع فوق العاده اى كه براى انسان دارد، حكمى براى تمام ملل و امم و آيينى از آيين انبياى الهى مى داند!

[كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ] .

روزه بر شما مقرّر و لازم شده، همان گونه كه بر پيشينيان شما مقرّر و لازم شد، تا پرهيزكار شويد.

انسان اگر چه شاخه وجودش به اين درخت پيوند بخورد، از رحمت حق بهره مند شده و به اجراى حق موفق گشته و لايق ورود به بهشت الهى شده است.

گرچه تمام موجودات عالم مهمان حقند، ولى ماه رمضان ماه مهمانى خصوصى است و اين خيمه مهمانى را براى خاصان و نيكان و مؤمنان سرپا مى كنند، بايد سعى كرد كه در اين مهمانى راه پيدا كرد و از منافع ابدى آن بهره مند شد.

شب قدر از هزار ماه برتر و بالاتر است و اين شب كه شب نزول قرآن و ظرف با عظمت وحى است در ماه رمضان قرار داده شده، پس ماه رمضان ظرف قرآن، ظرف هدايت و جاى تربيت و فصل پرورش و دروازه ورود به فضاى رحمت بى منتهاى حضرت اوست.

براى اهل دل و اهل نظر و اهل عشق، به سوى دلبر و به سوى معشوق، راهى جانانه تر و عاشقانه تر از راه رمضان نيست، هر كس اين راه را برابر با شرايطى كه براى رونده در آن قرار داده شده سير كند به لقاى معشوق مى رسد و جان از تمام آلودگى ها پاك مى نمايد.