دو آيه شريفه در قرآن كريم وجود دارد كه عقوبت بخل را بيان كرده است. اين دو آيه در رديف آياتى هستند كه وقتى حضرات معصومين، عليهم السلام، هنگام قرائت قرآن به آن مى رسيدند، عابران كوچه صداى گريه آنان را مى شنيدند:
«و لا يحسبنّ الذين يبخلون بما آتاهم اللّه من فضله هو خير لهم بل هو شرّ لهم سيتوقوّن ما بخلوا به يوم القيامة».
و كسانى كه خدا به آنچه از فضلش به آنان داده بخل مى ورزند، گمان نكنند كه آن بخل به سود آنان است، بلكه آن بخل به زيانشان خواهد بود.
به زودى آنچه به آن بخل ورزيدند در روز قيامت طوق گردنشان مى شود.
خداوند مى فرمايد: كسانى كه از احسان و فضل خود ثروتشان دادم و يخل ورزيدند، گمان نكنند كه اين عمل به سودشان است، بلكه به زيانشان است. مالكان دوزخ در قيامت تمام ثروت اندوخته شان را به صورت حلقه هاى آتش بر گردنشان مى آويزند و مى گويند: اين ثروت شماست كه آن را در دنيا اندوخته بوديد!
آيا نبايد به وعده قرآن ايمان داشت؟! آيا انسان بخيل بازهم مى تواند با خواندن اين آيه بگويد خدا مهربان است و مرا عقوبت نخواهد كرد؟!
«و الذين يكنزون الذهب و الفضة و لا ينفقونها فى سبيل اللّه فبشرهم بعذاب أليم».
و كسانى را كه طلا و نقره مى اندوزند و آن را در راه خدا هزينه نمى كنند، به عذاب دردناكى مژده ده.
بخيل عذابى اليم خواهد داشت، هركس كه مى خواهد باشد. كسانى كه مدام ثروت اندوختند و بر موجودى حساب هاى بانكى خود افزودند و مردند، چه عقوبتى دردناك در انتظارشان است! به قول سنايى غزنوى:
|
هركه در زندگى بخيل بود |
چون بميرد چو سگ ذليل بود. |
«يوم بحمى عليها فى نار جهنم فتكوى بها جباههم و جنوبهم و ظهورهم هذا ما كنزتم لا نفسكم فذوقوا ما كنتم تكنزون».
روزى كه آن اندوخته ها را در آتش دوزخ به شدّت گرما دهند و پيشانى و پهلو و پشتشان را به آن داغ كنند و به آنان نهيب زنند: اين است ثروتى كه براى خود اندوختيد، پس كيفر زراندوزى خود را بچشيد.
روزى كه تمام ثروت اينان را به صورت فلز در جهنم مى گدازند، سپس آن ها را به پيشانيشان مى چسبانند (كه ديگر تا ابد برداشته نمى شود).
چرا به پيشانى؟ چون اين ها به جاى خدا به پول سجده كردند و آن را معبود خود گرفتند. مالكان عذاب هم چنين آن فلزهاى گداخته را با اين كنايه كه بخيلان به پول عشق مى ورزيدند بر دو پهلوى آنان مى چسبانند و مى گويند: اين هم معشوقتان! نيز آن ها را به پشتشان مى چسبانند، چون اينان يك عمر حمّال پول بودند. بعد به آنان مى گويند: «هذا ما كنزتم لأنفسهم»، چيزهايى كه به پيشانى و پهلوها و پشتتان چسبانديم همان پول هايى است كه به بانك ها سپرده بوديد و همواره بر مبلغش مى افزوديد. «فذوقوا ما كنتم تكنزون»، حالا از اندوخته هاى خود بچشيد.
اين عذاب بخيل است. ديگر نمى پرسند اين بخيل بى نماز و روزه خوار بوده است يا به زيارت مكه و امام رضا، عليه السلام، نرفته است؛ چون خود بخل به تنهايى بر چنين عقوبتى در حق صاحبش كفايت مى كند.
منبع : پایگاه عرفان