سعدى شعرى دارد كه به عقيد من، اين شعر از نظر معنا، از زيباترين شعرهاى عالم است. اين شعر خيلى زيباست. من گاهى اين شعر را در قنوت نمازهاى مستحبى خوانده ام. وقتى كه اين شعر را مى خواندم، طاقتم را از دست مى دادم و گریه بسيارى مى كردم و مى گفتم: خدايا!
اين كار را انجام مى دهى؟ بعد ديدم امام حسين عليه السلام مى گويد، اين كار را انجام داده است، حالا تو مى گويى انجام مى دهى. خيلى شعر با حالى است. اگر سعدى، غير از اين رباعى را در كلّ عمرش نداشت، به خدا بس بود كه بگوييم او حرف اول و آخر را در قالب شعر زده است:
بر در كعبه سائلى ديدم
كلم «سايل» در اين جا، به معناى گدا نيست؛ بلكه به معناى درخواست كننده از خدا است:
بر در كعبه سايلى ديدم
اين ها را خود سعدى ديده است. او خيلى از مسافرت ها و ديده هايش را نوشته است:
بر در كعبه سايلى ديدم كه همى گفت و مى گريستى خَش
در غير از شعر، كلم «خَش» «خوش» گفته مى شود، به معناى خوب. به خاطر وزن شعرى اين كلمه بايد «خش» خوانده شود:
بر در كعبه سايلى ديدم كه همى گفت و مى گريستى خَش
من نگويم كه طاعتم بپذير ..........
اصلًا من نيامدم كه پرده كعبه را بگيرم و بگويم، نمازم را قبول كن؛ روزه ام را قبول كن؛ حجم را قبول كن. اصلًا من اين حرف را نمى زنم؛ من كارى به عباداتم ندارم:
بر در كعبه سايلى ديدم كه همى گفت و مى گريستى خَش
من نگويم كه طاعتم بپذير قلم عفو بر گناهم كش
نمى خواهم نمازهايم را قبول كنى؛ نمى خواهم روزه هايم را قبول بكنى؛ بلكه گناهانم را ببخش كه فرداى قيامت، من با اين پرونده پيشت نيايم تا تو به ملائكه بگويى كه او را پيش ابى عبدالله ببريد و پرونده اش را جلوى حسين باز كنيد تا حسابى خجالت زده بشود و آب گردد تا حسين برگردد و بگويد، من ديگر از تو توقّع گناه نداشتم.
براى فهم اين شعر و مقايسه آن با سخن امام حسين عليه السلام بايد يكبار ديگر آن را خواند. سعدى مى گويد، خدايا چنين كارى را بكن، ولى امام حسين عليه السلام با اين سخن خود مى گويد: «انْتَ الَّذِى غَفَرْتَ»، خدايا! تو اين كار را كردى و گناهان مرا بخشيدى:
بر در كعبه سايلى ديدم كه همى گفت و مى گريستى خَش
من نگويم كه طاعتم بپذير قلم عفو بر گناهم كش
منبع : پایگاه عرفان