سابقه مسخره كردن رسولان الهى

 البته اين كار سابقه دارد . قرآن مجيد سابقه اش را بيان مى كند :

  » يَحَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِءُونَ «

 اين حرف خداست : تأسف و اندوه بر شما مردم باد كه من پيغمبرى را نفرستادم ، مگر اين كه او را مسخره كرديد ، آن هم نه يك بار و دوبار ، بلكه مسخره كردن شما ادامه داشت .

 اهل جهنم مى گويند : اين تقصير اول ما بود كه گوش نداديم و باعث شد اهل جهنم شديم . معلوم مى شود كسى كه به حرف خدا ، انبيا عليهم السلام امامان عليهم السلام ، دلسوزان و عالمان ربانى گوش مى دهد ، خود را از گرفتار شدن به عذاب فردا حفظ مى كند .

 اين معنى »اتقوا الله « در اين آيه است :

 » يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ «

  2 - اهل تعقل در حقيقت نبوديم

 اما دومين حرفى كه جهنمى ها مى زنند اين است :

 » أَوْ نَعْقِلُ «

  اين حرف هايى كه انبيا عليهم السلام درباره خدا مى زنند ، تعقل و انديشه نكرديم .(185) وقتى انسان انديشه مى كند ، حق و باطل را درك مى كند . انديشه كردن خرجى نمى خواهد . مقدارى فكر ، دقت و دل دادن به آن حرف ها را مى خواهد . وقتى صداى خدا در قرآن بلند مى شود :

  » إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسَنِ وَ إِيتَآىِ ذِى الْقُرْبَى وَ يَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ وَ الْبَغْىِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ «

  دقايقى در اين آيه تفكر كند ، ببيند ثمره عدالت ، احسان است . در مثبت بودن احسان و ميوه آن تفكر كند ، در »ايتاء ذى القربى « ، جود ، كرم ، سخاوت ، جوانمردى ، فحشا ، منكر و بغى . بعد از ده دقيقه فكر، مى فهمد كه اين حرف ها حق است و ضدّش نيز باطل . بعد از درك كردن حق ، اگر به حق آراسته نشود و به دنبال باطل برود ، خودش را با عذاب خدا درگير كرده است .