دوران حمل مادر در عين اينكه مادر به عنوان كانون مهر و عاطفه، و نشانه رحمت خداوند، عاشق فرزنددار شدن، و ديدار دسته گل پاك و چهره زيبا و معصومانه كودك خود است، دورانى سخت، سنگين، توأم با دلهره و اضطراب، و روبرو شدن با عارضه هاى گوناگون جسمى و روحى است.
شوهر زن، و اطرافيان حسبى و نسبى او، و زن و مرد خانواده دو طرف، به طور كامل بايد از او نگهدارى، جانبدارى، و لحظه به لحظه او را رعايت كنند.
زيرا كمترين برخورد ناسالم، داد و فرياد، سخنان دلهره آور، كلام ناباب، نشان دادن بدخلقى، و هر نوع آزار و اذيت نسبت به زن باردار، علاوه بر اينكه در او اثر منفى مى گذارد، در طفل بى گناه رحم هم اثر نامطلوب بجا مى نهد.
اگر عروس و داماد در خانه پدر شوهر و مادر شوهر زندگى مى كنند، يا در خانه پدر ومادر عروس، پدر و مادر دو طرف وظيفه شرعى، و تكليف واجب و مسئوليت اخلاقى دارند كه اوّلًا از تحريك شوهر نسبت به زن باردارش بپرهيزند، و ثانياً حال زن حامله را به هر شكل ممكن رعايت نمايند.
مادر شوهر و پدر شوهر جداً از هرگونه دخالت در زندگى آرام عروس و داماد بپرهيزند، و پدر و مادر عروس از اندك بينى نسبت به داماد حذر كنند، و زندگى آن دو نوجوان را به هم نريزند، زيرا تمام اطرافيان نسبت به هر دوى آنان و بخصوص طفلى كه در رحم است شديداً مسئول هستند.
اگر بر اثر كژخلقى اطرافيان، و بگومگوها، و توقعات بيجاى مادر شوهر، يا پدر شوهر، يا پدر و مادر عروس، يا خواهر شوهر، از طريق آزار ديدن عروس حامله كمترين لطمه و ضربه اى به كودك در رحم وارد شود، بدون ترديد بايد آزاردهندگان در دادگاه عدل الهى جوابگوى حضرت حق باشند، كه نيستند، آن وقت كه وقت عدل و داد است، دچار انتقام سختى به خاطر ستمگرى خود خواهند شد.
قرآن مجيد همگان را در برابر كوچكترين تا بزرگترين عمل و اخلاق و حركات و سكنات و برخوردهايشان مسئول مى داند.
فو ربِّك لنسئلنَّهم اجمعين عمّا كانوا يعملون.
قسم به پروردگارت هرآينه از همه انسانها از آنچه كه انجام دادند مؤاخذه خواهم كرد.
وقفوهم انّهم مسئولونَ.
تمام انسانها را در موقف حساب نگاهداريد كه در آنچه انجام دادند مسئولند.
انّ السَّمع والبصر والفؤاد كلُّ اولئك كان عنه مسئولًا.
همانا چشم و گوش و دل نسبت به برنامه هائى كه داشتند مسئول هستند.
من نامه هاى زيادى در ايام تبليغ در ماه رمضان و محرم و صفر در اغلب مناطق ايران از نوعروسان و جوانان تازه ازدواج كرده به دستم رسيده، و در حل اختلاف بسيارى از خانواده ها شركت داشته ام، درصد بالائى از تقصيرات مربوط به بزرگترها و اطرافيان بوده، علت اختلاف به طور اغلب توقعات بيجاى پدر شوهر و بخصوص مادر شوهر، يا ذره بينى پدر و مادر عروس نسبت به داماد، يا به فرموده حضرت صادق (عليه السلام) منشأ برخوردها و درگيرى هاى خلاف اخلاق و خلاف دين متأسفانه حسد بوده است، البته بعضى از نوعروس ها هم در ايجاد پاره اى از درگيرى ها بى تقصير نبوده اند، كه به خاطر سنّ كم آنها، و عدم تجربه شان قابل گذشت بوده، كه بزرگترها گذشت نمى كردند، و در نتيجه آتش اختلاف شعلهور مى شده، و كمبودهاى اخلاقى و دينى هم به شعلهورتر شدنش بيش از پيش كمك مى كرده تا جائى كه گاهى زندگى دو جوان از گل تازه تر، به هم مى پاشيد، و آرزوها بر باد مى رفت.
مى دانيد كه هر انسانى چه مرد و چه زن فطرتاً طالب استقلال، و عاشق آزادى خداداده است، سلب اين آزادى و استقلال از نظر اسلام به وسيله هر كس، يا نسبت به هر انسانى باشد گناهى بزرگ و معصيتى زشت است.
طرح توجه به زن حامله، و حفظ امنيت او، در اين بحث به معناى اين نيست، كه در دوران غيرباردارى، بى توجهى به او، يا بدخلقى با وى بى مانع است، به خاطر ارتباط با بحث نظام خانواده از نظر اسلام است، و حساسيت موقعيت زن باردار، وگرنه در هر زمان و در هر شرطى از شرايط رعايت آزادى و استقلال انسانها از طرف همگان لازم و واجب است.
اگر براى خانواده ها واقعاً امكان هست، و در مضيقه و سختى قرار نمى گيرند، از ابتدا سعى كنند، زندگى عروس و داماد را مستقل و جدا قرار دهند، و با آنان برخوردى بدون توقع، و برخوردى همراه با گذشت و خلاصه برخوردى اسلامى، انسانى و عاطفى داشته باشند.
پدر ومادر دو طرف با آنان به عنوان ديدن فرزند واقوام به عنوان صله رحم رفت و آمد كنند، و آنان را در خانه خود با آغوش باز بپذيرند، و در اين رفت وآمدها از غيبت و تهمت و دخالت و چون وچرا، و دلسردكردن عروس يا داماد از يكديگر بپرهيزند، كه اينگونه امور از خوى حيوانيت بدتر و شباهت به يك نوع درندگى دارد!
و اگر امكان تهيه مكان مستقل براى هيچ يك از دو خانواده، جهت عروس و داماد نيست، قسمتى از منزل خود را در اختيار آنان قرار دهند، و سعى داشته باشند زندگى شيرين آن هم در بهترين وقت، كه عشق آن دو نفر نسبت به هم موج مى زند، به كامشان تلخ نشود.
عروس در خانواده داماد، امانت الهى است، كه با هزاران آرزو و با دل خوشى دست از زندگى قبل شسته و به زندگى جديد قدم گذاشته، و داماد در خانواده عروس نعمت حق است، كه بايد از اين نعمت همچون فرزندان خودشان رعايت نمايند، كه اينگونه رعايت ها بنا بر آيات قرآن مجيد و روايات عبادت است، و اجر عبادت رضاى حق و بهشت جاويد قيامت است.
پدر و مادر داماد، و همچنين پدر و مادر عروس، در ايام عروسى خودشان يا از دست اطرافيان و نزديكان خير و كرامت ديده و در جنب آنان زندگى را در ابتداى كار و در بهار جوانى شيرين تر از عسل گذراندند، يا برعكس در آن موقعيتى كه عروس و داماد بايد شيرين ترين روزگار را مى گذراندند، از دست پدر شوهر و مادر شوهر و خواهر شوهر، و از دست پدر و مادر عروس تلخى ها ديدند، و رنج فراوان كشيدند، در هر صورت امروز كه خود عروس دار و داماددار شده اند، خود را جاى آن دو جوان بگذارند، و حساب كنند كه حفظ امنيت و آرامش آن دو، و پرهيز از دخالت هاى بيجا در زندگى آن نوگلان تازه به هم رسيده چگونه صفا و صميميت و عشق و علاقه و دلبستگى را در فضاى زندگى آنان حفظ مى كند، و زمينه مى دهد كه ايام را به كام بگذرانند، و از مواهب الهى با شادى و خوشى بهره ببرند، و بالعكس دخالتهاى بيجا، و بگومگوها، و روترش كردنها، و توقعات خارج از حدود، و بدخلقى ها، چگونه كام آنان را تلخ، و از زندگى دلسرد، و گاهى باعث به هم خوردن آرامش و امنيت، و ايجاد كينه بين دو خانواده، و در نتيجه آتش گرفتن بساط زندگى دو جوان بى گناه است.
يادم مى آيد كه در اصول شريف كافى اين روايت بسيار عالى را ديدم، كه وقتى حضرت آدم لحظات اول زندگى را در زمين شروع كرد، امام ششم (عليه السلام) مى فرمايد اولين سخنى كه در همان اولين لحظات حيات او، حضرت حق به عنوان نصيحت، و مايه و سرمايه براى يك زندگى پاك به وى فرمود اين بود.
آنچه را براى خود مى خواهى براى ديگران هم بخواه، و آنچه را براى خود نمى پسندى براى ديگران هم مپسند.
آرى پدران و مادران داماد، پدران و مادران عروس، اطرافيان و بستگان عروس و داماد، آنچه را در زندگى براى خود مى پسنديد، براى آن دو نفر هم بپسنديد، و هر چه را براى خود نمى خواهيد براى عروس و داماد هم نخواهيد، كه اين اصل اگر از طرف همه مردم، نسبت به همگان رعايت شود، مشكلى پيش نمى آيد، و مشكل پيش آمده هم به آسانى حل و فصل مى شود.
اكنون به دو آيه از قرآن مجيد در رابطه با ايام باردارى زن عنايت كنيد:
ووصَّينا الانسان بوالديه حملته أمّه وهناً على وهن.
ما سفارش پدر و مادر را به انسان نموديم، خصوصاً مادر كه به او حامله شد و در آن مدت حاملگى دچار ناتوانى روى ناتوانى بود.
ووصَّينا الانسان بوالديه احساناً، حملته أمُّه كرهاً ووضعته كرهاً.
و انسان را به احسان در حق پدر و مادر سفارش كرديم، مادرش نه ماه بار حمل را با رنج و زحمت تحمل كرد، و با درد و مشقت هم او را به زمين گذاشت.
به نظر شما در اين دوران سخت، دوران ضعف روى ضعف، دوران رنج و مشقّت، و اضطراب و دلهره نبايد از زن باردار حرمت نگاه داشت، و تمام مسائل لازم را در حق او رعايت كرد، رعايت حال او در درجه اول از نظر شرعى و عرفى و اخلاقى بر عهده شوهر و در مرحله بعد بر عهده تمام اطرافيان اوست، تا سلامت مادر و طفل در رحم از نظر جسمى و روانى حفظ شود.
منبع : پایگاه عرفان