اما قطعه دوم: قرآن مجيد به يك شخصى خيلى احترام كرده و قابل احترام هم بوده است، كه ائمه عليهم السلام مى فرمايند: يك شب در بيابان خوابيده بود، روى بدنش به سمت عالم بالا بود، ديد درهاى رحمت الهى، درهاى معنوى باز شد و فرشتگان خدا كنار بستر او قرار گرفتند، سلام كردند، به او گفتند: پروردگار بزرگ عالم دو تا مقام براى تو مقرر كرده است، در انتخاب آزاد هستى، دلت مى خواهد اين مقام را انتخاب كن يا آن را، يكى مقام پيغمبرى، يكى مقام حكمت، يعنى دانش استوار، علمى كه حقيقت دارد، عوض نمى شود، تغيير پيدا نمى كند، باطل نمى شود، علمى از رشته هاى دانش خود پروردگار، كدام را مى خواهى؟ گفت: وجود مقدس او من را آزاد در انتخاب گذاشته است، فكر مى كنم بار رسالت و نبوت براى من سنگين است، من مقام علم استوار و بينش دقيق به حقايق را انتخاب مى كنم، قرآن مجيد مى فرمايد: حكمت را به او عطا كردم،
« وَلَقَدْ ءَاتَيْنَا لُقْمَـنَ الْحِكْمَةَ »
خود او هم از افراد همين كشور سودان بوده است، يك شخص قد كوتاه و سياه چهره، چشم كوچك، موى مجعد، صورت نازيبا، اما زيبايى باطن بيداد مى كرد. ملائكه را نازل كرد و حكمت را به او عطا كرد.
در باره اين انسان الهى و اين مرد حكيم وجود مبارك موسى بن جعفر عليه السلام مى فرمايد: لقمان فرزندش را صدا زد، كه خداوند در قرآن به فرزند او هم اشاره مى كند، «يا بنى»
چه حرفى حكيمانه و چه بصيرتى؟
«يا بنى، انّ الدنيا بحر عميق قد غرق فيها عالم كثير»
پسرم اين دنيا درياى پر عمق است، امتهاى بسيارى در اين دنيا غرق و نابود شده اند و بعد از غرق شدن مستقيما به جهنم رفتند، اگر اين حرف دروغ است، بفرماييد دروغ است. مگر قرآن نمى فرمايد: قوم عاد و قوم ثمود، قوم نوح، قوم فرعون، قوم نمرود، قوم شداد، قوم فريسيان، مشركين زمان پيامبر صلى الله عليه و آله در جنگها، مگر در هواى نفس غرق نشدند، در شهوات، در آرزوهاى باطل، در افكار پوچ و واهى، در گفتمان بى منطق و باطل استدلالشان غرق شدند و بعد از آن وارد جهنم شدند.
منبع : پایگاه عرفان