خداحافظى كرد و رفت. از در خانه عمو به طرف مدينه كه راه افتاد، پروردگار عالم به استقبال او آمد، سند اين استقبال هم در سوره مباركه نساء است:
« وَمَن يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِه مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِه ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ »
چنين انسانى كه از همه برنامه هاى غير خدايى به جانب خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله راه افتاده است، اگر در مسير بميرد، تمام فرشتگان جن و انس من جمع بشوند، بخواهند اجر او را محاسبه كنند نمى توانند، اجر او فقط به عهده من است.
خودمان را با چه چيز معامله بكنيم كه بيارزد؟ چه چيز به ما بدهند كه ارزش كار ما را داشته باشد:
« وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا »
من تمام گذشته او را مى آمرزم و او را در رحمت خودم غرق مى كنم.
جبرئيل آيه را براى پيامبر صلى الله عليه و آله آورد، پيامبر صلى الله عليه و آله مردم را در مسجد جمع كرد و گفت: ميهمان داريم. بعد از چند لحظه كه گذشت، ميهمان وارد شد، پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند: هر كه به هر شكلى از دستش برمى آيد به اين جوان كمك كند. و بعد رسول خدا صلى الله عليه و آله اسمش را عوض كرد و فرمود نامت را عبدالله بگذار، كه واقعا عبدالله شدى.
منبع : پایگاه عرفان