مسابقه در قرآن‏

معناى مسابقه، آن مفهوم معمولى و رايج در ميان مردم نيست كه با تحرك حسّ رقابت صورت مى گيرد، بلكه منظور اين است كه هشياران زنده و هدف دار، با مشاهده عظمت و كمال رهروان منزلگه حقيقت به هيجان و تكاپو وادار مى شوند و خود را اعضايى از آن كاروان تلقى مى كنند كه حتى اگر سبقت بر آنان بگيرند بر مى گردند و گرفتن از دست آنان را وظيفه و عامل سرعت در حركت مى دانند. در آيات قرآنى در چند مورد دستور به مسابقه داده شده است نه مسابقه در ميدان تنازع در بقا و خونريزى، بلكه براى پاك شدن از آلودگى ها و ورود بر جاذبه لقاء اللّه.

[سابِقُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ ] .

سبقت جوييد به آمرزشى از سوى پروردگارتان.

و نه براى انحصار قدرت در راه سلطه گرى و برچيدن بساط مسابقه در فضيلت و شرافت و تقواى انسانى.

[أُولئِكَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ هُمْ لَها سابِقُونَ ].

اينانند كه در كارهاى خير مى شتابند، و در [انجام دادن ] آن [از ديگران ] پيشى مى گيرند.

سنايى غزنوى در باب نصيحت به انسان براى تكاپو در راه حق مى گويد:

آرى، به فرموده حضرت صادق عليه السلام:

براى مؤمن راحتى نيست مگر به وقت لقاى حق.

لقاى حق به فرموده قرآن در صورتى ميسر است كه انسان تمام دوران عمر را در سايه ايمان و عمل صالح به سر آرد.

[فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً] .

پس كسى كه ديدار [پاداش و مقام قرب ] پروردگارش را اميد دارد، پس بايد كارى شايسته انجام دهد و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نكند.