از جملات بسیار عالی و معنا داری که در ارتباط با وجود مبارک حضرت در کتاب ها از خواجه نصیر الدین طوسی نقل شده این جمله است : وجوده لطف و غیبته منا. وجودش در روی زمین و جامعه انسانی شعاع مهر و لطف خداست و سبب غیبتش از سوی ما انسان هاست.
بی تردید غیبتش به خاطر این بود که از جانب بشر تامین جانی و امنیت نداشت ، چنان که یازده امام معصوم پیش از او تامین جانی نداشتند و همه به دست مردم شهید شدند ، زمانی که از سوی حق به او اعلام تامین جانی شود ظهورش مسلم و یقینی خواهد بود.
او بوسیله خدا از دیده ها پنهان و غایب شد تا حضورش را تا زمان امنیت جانی درک نکند و سلامتش محفوظ بماند.
از زمان غیبتش تا کنون از میان میلیون ها نفر در هر زمانی تعدادی انگشت شمار و بلکه کمتر به حضورش راه یافته اند که آن هم از دو سه نفر یکی او را شناخته و دیگران پس از خروج از حضورش با تطبیق علائم و نشانه های در روایات او را شناخته اند و آنان هم اکثر ازحادثه شیرین درک محضرش تا هنگام مرگشان سکوت کرده اند . بنابر این لازمه مومن بودن رسیدن به حضور حضرت نیست و برای نود و نه درصد از ملیون ها مومن آن هم مومن واقعی حضور معنوی میسر است ، و این حضور هم با تزکیه نفس و دوری از محرمات و انجام واجبات و آراسته بودن به حسنات اخلاقی به ویژه اخلاص و عدالت و عبادت عاشقانه امکان دارد ، و عمده فلسفه غیبت این است که او را نبینند.