« وَ اسْتَكْبَرَ »
در برابر وجود مقدس پروردگار گفت: «من»، من به اين سجده كنم؟ يك كار زشت، يك حال زشت، آن هم در برابر خدا، اثر اين زشتى در جا برگشت.
اين اثر زشتى در جا برگشته است؟ در سوره مباركه اعراف:
« قَالَ اخْرُجْ مِنْهَا »
تو با شش هزار سال عبادت داراى مقام و منزلت بسيار بالايى شدى، از اين مقام و منزلت در بيا و پست و كوچك و حقير و ناچيز شو.
پرونده شش هزار سال عبادتت بر باد رفت « مَذْؤُمًا » تو يك موجودى شدى كه بايد تو را سرزنش كنند، تا روز قيامت علما و عقلا در دنيا به تو بگويند: خاك بر سرت، كه از چه مقامى خودت را نزول دادى! « مَّدْحُورًا » با رحمت، لطف و با عنايت من فاصله ات ابدى شد.
بعد به او گفت:
« لَّمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ لأََمْلأََنَّ جَهَنَّمَ مِنكُمْ أَجْمَعِينَ »
از اين انسانها، هر كس اخلاق تو را پيدا كرد و از دستور من خوشش نيامد، به تو ملحقش مى كنم، «ابى» يعنى خوشش نيامد. خانم! نماز بخوان! دوست ندارم. آقا! نماز بخوان! خوشم نمى آيد. آقا! اين همه خدا پول به شما داده است، خانه براى بى خانمان ها بخر، جهيزيه بده، مشكل مردم را حل كن! پول خودم است، خوشم نمى آيد بدهم.
مى گوئيم: خواهرم خودت را بپوشان مى گويد: خوشم نمى آيد. بعد هم به خاطر بى حجابى تو جوان ها نامه مى نويسند كه دو سال است ما ازدواج كرده ايم، ولى زيباتر از زن خودمان را كه مى بينيم، نمى دانيم شوهر دارد يا نه، مى گوييم: كاشكى اين زن ما بود، اين چه زنى است كه مادر ما براى ما گرفته است؟
بپوشان خودت را! من بپوشانم؟ در اين دنياى متمدن، من خودم را بپوشانم؟ من اصلاً خوشم نمى آيد از اين حرفها. اگر مى خواهيد من را پاى منبر ببريد، يك منبرى ببريد كه اين حرفها در آن نباشد.
يك مراسم ختمى در يكى از خيابان هاى شمال تهران بود. يكى از وعاظ مى گفت: من را دعوت كردند، گفت: جلوى در خانه پياده شدم، صاحبخانه گفت: محبت كنيد اينجا در سخنرانى راجع به مرگ صحبت نكنيد، من ميهمان هايم ناراحت مى شوند. گفتم: مگر ميهمان هاى تو تا ابد جاويد هستند؟ مگر اين ها هيچ كدام نمى ميرند؟
نه، من خوشم نمى آيد من بيايم رو به قبله بايستم و خم و راست بشوم؟ من به حق خودم قسم اى ابليس! كسانى كه هم اخلاق تو، هم رده تو بشوند، من باكى ندارم كه كل جهنم را از شما پر كنم.
منبع : پایگاه عرفان