براى همه ما ثابت شد كه رشد و كمال و ظهور همه استعدادهاى ما ـ چه در امور معنوى، و چه در امور دنيايى ـ به رابطه ما با وجود مقدس حضرت او بستگى دارد.
كسى كه در حد استعداد و امكان و وسع خودش با اين مرد ملكوتى در رابطه باشد، معنى رابطه هم اين است كه ايشان را به عنوان مهمترين معلم نسبت به همه امور انسانى خودش بداند.
آن وقت اگر اهل انصاف و عقل و انديشه باشد، به حالت قبول مى رسد. بعد از اين كه برايش حالت قبول آمد، برنامه هاى ايشان را بايد در حد خودش، يا با تحصيل علم، يا در كنار يك معلم دنبال كند.
برنامه هاى ايشان هم در درجه اول كتاب خدا است، و در مرحله بعد فرمايش هاى ايشان خود و اهل بيتش عليهم السلام.
اين مجموعه شخصيت پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه انسان با رابطه با اين مجموعه، نوع آن شخصيت را كسب مى كند. چه در اعتقاد، چه در اخلاق و چه در عمل، آن وقت انسان محبوب خدا مى شود:
« قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِى يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ »
به مردم بگو: اگر واقعاً خدا را مى خواهيد، و مى خواهيد دلتان منور به نور حق شود، يا در سوره احزاب فرمود: به مردم بگو: اگر يك قيامت آبادى مى خواهيد، اگر اميد داريد كه عنايات خدا به شما برسد و اهل ذكر كثير شويد كه امام صادق عليه السلام مى فرمايد: بستگى عمل به واجبات الهيه و پاك نگاه داشتن خود از محرمات، ذكر الهى است.
و تذكر هم داده و مى فرمايد: ما وقتى به شما مى گوييم بياييد و اهل ذكر بشويد، منظور اين نيست كه يك تسبيح در دستتان بگردانيد و يك سلسله كلمات عربى پاك را تكرار كنيد، اين كار را كه همه مى توانند بكنند. اين ذكر گفتن عمومى است و خيلى مهم نيست.
ممكن است خداى نكرده يك نفر مى خواهد برود زنا كند، اما صد دفعه هم «لا اله الا الله» مى گويد.
يا يك كسى مى خواهد برود و به ناحق كسى را بزند. پشت چراغ قرمز گير كند و بگويد: «الله اكبر»
الان قدمش قدم جرم و معصيت و خطا است، اما «الله اكبر» و «لا اله الا الله» مى گويد.
منبع : پایگاه عرفان