دنيا در كلام سليمان عليه السلام‏

سليمان با مركب حكومتى در حركت بود، پرندگان بر سرش سايه داشتند، اجنه و مردم از دو طرفش در حركت بودند، به عابدى از عباد بنى اسرائيل گذشت، عابد گفت: پسر داود! به خدا قسم، خداوند ملك عظيمى به تو عنايت كرده.

سليمان فرمود: يك تسبيح در نامه عمل مؤمن بهتر است از ظواهرى كه به فرزند داود داده شده، آنچه به پسر داود داده اند از دست مى رود، ولى تسبيح خدا در نامه انسان باقى مى ماند «1».

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

دنيا خانه كسى است كه خانه ندارد و به عبارت ديگر: خانه كسى است كه دل به آخرت نبسته و مال كسى است كه مال ندارد، جمع كننده آن بى خرد است، كسى كه آگاهى ندارد بر آن نيست، به ديگران دشمنى مى ورزد و كسى كه فهم ندارد به خاطر آن حسادت مى كند و كسى كه يقين ندارد براى آن مى دود .

و نيز آن جناب فرمود:

كسى كه صبح كند و تمام همّتش دنيا باشد، نزد خدا آدم بى مقدارى است، در اين حالت خداوند دلش را خانه چهار خصلت مى كند:

1- غصه اى كه قطع نشود.

2- گرفتارى به صورتى كه از آن آزاد نگردد.

3- فقرى كه غنا به دنبالش نباشد.

4- آرزويى كه به آخرش نرسد .

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روزى به جمع اصحاب وارد شد و فرمود:

از شما كسى علاقه دارد، خداوند كور دليش را معالجه و وى را صاحب بصيرت كند؟

بدانيد: هر كس تمام ميلش به جانب دنيا رود و آرزويش در اين خانه دراز شود، به همان مقدار كور دلى پيدا مى كند و هر آن كس نسبت به دنيا زهد بورزد و آرزويش را كوتاه نمايد، علم بدون معلم پيدا مى كند و هدايت بدون هادى مى يابد، بعد از من جمعى خواهند آمد كه مملكت جز به خونريزى و تكبر به دست نياورند و ثروت جز با فخر و بخل نيابند و محبت به غير خدا، جز به پيروى از هوا به دست نياورند، هر كس چنين زمانى را ديد و بر فقر حوصله كند در حالى كه توان غنى شدن داشته باشد و بر دشمنى بر غير حق استقامت كند در حالى كه قدرت بر محبت در او باشد و بر ذلت بندگى پايدارى نمايد، در حالى كه مى تواند عزت ظاهرى تحصيل كند و اين همه را براى خدا بخواهد، پروردگار عالم ثواب پنجاه صديق به او عنايت كند .

شخصى به حضرت على عليه السلام گفت: دنيا را برايم وصف كن، فرمود: چه بگويم از خانه اى كه سالم در آن ايمن نيست و مريض در آن پشيمان است، كسى كه در آنجا دچار فقر شود به غصه نشيند و هر كس داراى آن گردد گمراه شود، در حلالش حساب و در حرامش عقاب است .