حسابگرى دنيا

كسى كه حساب برگيرد تا چند بوده است، از ازل كه در دنيا نبود و در ابد چندست كه نخواهد بود و اين روزى چند، در ميان ازل و ابد چندست؟

داند كه مثل دنيا چون راه مسافرى است كه اول منزل وى مهد است و آخر منزل وى لحدست و در ميان وى منزلى چندست معدود، هر سالى چون منزلى و هر ماهى چون فرسنگى و هر روزى چون ميلى و هر نفسى چون گامى. و وى بر دوام مى رود، يكى را از آن راه فرسنگى مانده و يكى را كم و يكى را بيش و وى ساكن نشسته كه گويى هميشه اينجا خواهد بود، تدبير كارهايى كند كه تا ده سال باشد كه بدان محتاج نشود و وى تا ده روز زير خاك خواهد شد!!

به مثنوى زير كه حاوى نكاتى بس ارزنده و در شرح حال كسانى كه از حقيقت بى خبرند سروده شده، توجه كنيد، تا معلوم گردد كه بايد دنيا را به عنوان مقدمه آخرت نگريست، نه جايى مستقل كه مستقل نگريستن دنيا و خود خرج كردن براى آن عين حماقت و صرف بدبختى و خسارت است، اگر انسان دنيا را وسيله اى براى ساختن آخرت انتخاب كند، هم دنيا دارد و هم آخرت و اگر از دنيا براى عيش و نوش محض استفاده كند، نه دنيا دارد نه آخرت.

در اين خاكى طلسم سست بنياد		شنيدم وقتى از فرزانه استاد
خوش الحان طايرى در بوستانى		به شاخى ريخت طرح آشيانى
به محنت خار و خاشاكى كشيدى		بر آن شاخش به صد اميد چيدى
خس خشكى چو بر خارى فزودى		نمودى از شعف دلكش سرودى
چو طرفى زان خراب آباد كردى		زشادى نغمه ها بنياد كردى
چو وقت آمد كه بختش ياور آيد		گل اميدش از گلبن برآيد
در آن فرخنده جا منزل گزيند		در آن خرّم سرا خوشدل نشيند
كه ابرى ناگهان دامن كشان شد		وزان برقى عجب دامن فشان شد
شرارى ريخت بر كاشانه او		كه در هم سوخت عشرت خانه او
بجا نگذاشت در اندك زمانى		از آن جز مشت خاكستر نشانى
چو ديد اين بازى از چرخ غم اندوز		كشيد از دل چو برق آهى جهانسوز
نه دستى آن كه با گردون ستيزد		نه پايى آن كه از دوران گريزد
بگرييدى گهى بر خويشتن سخت		بخنديدى گهى از سستى بخت

دلش هر چند زخمى بس عجب داشت		ولى درمان صبر از دست نگذاشت
غبار از خاطر آشفته مى رُفت		فريب خويش مى داد و مى گفت
به دل گو باش خاشاكى به خاكى		چو در كف هست خاكى نيست باكى
جهان گر جمله از من رفت گو رو		زمشتى خاك ريزم طرحش از نو

منبع : پایگاه عرفان

حسابگرى دنيا

آخرین مطالب

بیشترین بازدید این مجموعه