امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
در قيامت وقتى مادر ما وارد صحراى محشر مى شود، خطاب مى رسد: چه مى خواهى؟
به آنها نمى گويند: چه آورده اى؟ آنها همه چيز دارند. بلكه مى گويند: چه مى خواهى؟ مى گويد: خدايا ! اولين چيزى كه مى خواهم، بگو: خيمه اى در اينجا بزنند، من با اهل بيتم در آن خيمه برويم و براى حسينم گريه كنيم. گريه براى امام حسين عليه السلام خيلى قيمت دارد.
پيغمبرصلى الله عليه و آله مى فرمايد:
« طُوبى لِصُورَةٍ نَظَرَ اللّهُ اِلَيْها »
خوش به حال آن چهره اى كه خدا به آن نگاه كند.
« تَبْكِى عَلى ذَنْبٍ مِنْ خَشْيَةِ اللّهِ »
ببيند كه به خاطر گناهى كه كرده است، از خشيت خدا اشك مى ريزد. گناهى كه:
« لَمْ يَطَّلِعْ عَلى ذلِكَ الذَّنْبِ غَيْرُهُ »
هيچ كس غير از خدا از اين گناه خبر ندارد، يعنى گناهكارش حيا كرده بوده كه جلوى ديگران گناه كند. در خلوت، غفلت كرده كه در آنجا نيز خدا مى بيند.
امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
« مَنْ خَرَجَ مِنْ عَيْنَيْهِ مِثْلَ الذُّبابِ مِنْ الدَّمْعِ مِنْ خشيةِ الله »
اگر به اندازه مگس، به خاطر خشيت از خدا از چشم كسى اشك بيرون بيايد:
« آمَنَهُ اللّهُ بِه يَوْمَ الْفَزَعِ الأَكْبَرِ »
در آن ترس و وحشت اكبرِ قيامت، خدا به او مى گويد: تو نترس. تو با من و من با تو هستم.
منبع : پایگاه عرفان