قرآن به شما صابران مى گويد:
« أُوْلئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَ تٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ »
درود و رحمت خدا بر صابران.
ما نمى دانيم كه اين درود و رحمت چيست. اين درود قطعا لفظى نيست كه پروردگار با « بارك الله » كار را تمام كند، بعد بگويد: بفرما برو. اين درود، درودى دايمى و عملى است.
اما موارد ديگر:
« الَّذِينَ قَالُواْ رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَـمُواْ »
كسانى كه در آن جامعه گفتند: ما به دنبال بت شهوت، پول، رفيق و جلسات حيوانى نمى رويم، معبود، مالك و ربّ ما « الله »است، لحظه مرگ، مگر من آنها را تنها مى گذارم؟ همه قرآن را باور داريم ؛ چون سند الهى و خدايى است:
« تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَئِكَة أَلاَّ تَخَافُواْ »
گروهى از فرشتگان را نازل مى كنم تا قبل از مردن، به اين ها بگويند: ديگر اضطراب و ترس تمام شد:
« وَ لاَ تَحْزَنُواْ وَ أَبْشِرُواْ بِالْجَنَّةِ الَّتِى كُنتُمْ تُوعَدُونَ »
ملائكه مى گويند: غصه و رنج تمام شد،
« نَحْنُ أَوْلِيَآؤُكُمْ فِى الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ فِى الْأَخِرَةِ »
ما وقتى شما در دنيا بوديد، از جانب خدا، به دنبال شما و يار شما بوديم كه اين فتنه ها شما را نبرد. ما كمك شما بوديم و الاّ اگر تنها بوديد، با همان فتنه اول رفته بوديد. خدا ما را خادم شما قرار داده است.
منبع : پایگاه عرفان