خدا در اين آيه مى فرمايد: من چراغدار شما هستم، براى اين كه شما با بودن اين نور و اين چراغ روشن، خود، راه واقعى، خدا، هستى، قيامت، اخلاق و اعمال صالح را گم نكنيد.
براى اين كه در سايه نور اين چراغ، سرمايه ها را ببينيد و در كنار اين سرمايه ها، تجارتى كنيد كه:
« تُنجِيكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ »
سود اين تجارت، رهانيدن شما از عذاب دردناك است.
هيچ پيغمبر، امام و وليّى از اوليا نبوده است كه از ترس «عذاب اليم» گريه نكرده باشد. يعنى ما از گريه آنها مى توانيم دورنمايى از عظمت آن عذاب را بفهميم. چون باور داشتند، گريه مى كردند. اگر كسى چيزى را باور نداشته باشد، براى آن غصه نمى خورد و گريه نمى كند.
ميلياردها نفر روى زمين نه خدا را باور دارند و نه قيامت را. در هر نوع
معصيتى غرق هستند و مى خندند. نمى دانند كه با دست خود چه بلايى به سر خود مى آورند ؛ چون تمام سرمايه هاى الهى از آنها گمشده است. چراغ و نورى در اختيار ندارند.
منبع : پایگاه عرفان