در همه جای عالم اهل معرفت و اهل عمل وجود دارد. اما قصور و كوتاهي در اين است که قدر آنان ناشناخته بماند. متأسفانه اکثر مجالس ايران از علم‌محوري به شعرمحوري رو کرده‌اند و این خطر عظيمي است که ما را تهديد مي‌کند.
قرآن مي‌فرمايد:
(لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ)
بياييد بفهميد. شعر علم نيست. اين‌ها باید در درجة آخر باشد. يعني اول بايد آگاه شوند و در فضاي عملي معرفت با اعضاي بدن قرار بگيرند؛ و سپس، سينه‌اي بزنند و اشکي بريزند، يا زيارتي بخوانند.
اميرالمؤمنين7 در کوفه شهيد مي‌شود. بين شهادت اميرالمؤمنين7 و شهادت حضرت رضا7 نزديک صد سال فاصله است. ولي شما وقتي وارد صحن حرم امام رضا7 مي‌شويد با خط درشت روي کاشي نوشته است:
«قال رسول الله9: ستدفن بضعة منّي بأرض خراسان لايزورها مؤمن الا اوجب اللهU له الجنة و حرّم جسده علي النار.»
پاره‌اي از تن من در سرزمين خراسان دفن مي‌شود؛ کسي که او را با معرفت زيارت کند، بهشت بر او واجب می‌شود و بدنش بر آتش حرام می‌گردد.
بنابراین آدم نادان و بي‌سواد و دين‌ناشناس نمی‌تواند نتیجه بگیرد که: پس با این حساب بدن ما ديگر بر آتش جهنم حرام شده است. اگر جسم زائر بر آتش جهنم مطلقاً حرام باشد، پس شاه ايران كه سالي يک بار با دربار و خانواده‌اش به زيارت مي‌رفت، باید در قيامت اهل بهشت باشد.
علم، نخست وزير شاه که 15 هزار نفر را در 15 خرداد کشت؛ در شش قدمي قبر امام هشتم، دفن شده است؛ بنابراین او هم باید اهل بهشت باشد. چنین نیست که عده‌اي در جوار حضرت رضا7با 200 ميليون تومان قبر بخرند، و خيال کنند اين قبر به آنان در برابر دادگاه‌هاي قيامت و گناهان دوره عمرشان، مصونیت مي‌دهد، اصلاً بناي خدا اين است که افراد جاهل و بی‌معرفت را به دوزخ بريزد؛ بهشت جاي چنین مردمی نيست.
وقت جان دادن افلاطون اين دو حرفم گفت و رفت
حيف دانــا مــردن و افســوس نــادان زيستــن
* * *
گــر کيميــا دهنـدت بـي معـرفت گـدايي
ور معـرفت دهنـدت بفـروش کيميـــا را
ما در معرفت کوتاهی کرده‌ایم. مردم براي معرفت چقدر وقت می‌گذارند؟ همه گرفتار کارزدگي و پول‌زدگي شده‌اند.
قرآن مي‌فرمايد که اين اخلاق يهود است. يهود کارزده و پول‌زده‌اند. به هيچ جا هم نمي‌رسند. کارزده‌ها و پول‌زده‌ها بدن را خرج مي‌کنند، سپس پول‌های ميلياردی را بعد از پنجاه سال در بانک به ارث مي‌گذارند، بعد هم ملک‌الموت آنان را خفه مي‌کند. آن‌گاه فرزندانشان بر سر آن میراث نزاع می‌کنند و با دعوا بين هم تقسيم مي‌کنند؛ بيش‌تر آن اموال را هم خرج گناه مي‌کنند. بعد آن بدبخت نادان هم بايد در قيامت 50 تا دادگاه برود و جواب اين پول‌ها را بدهد.
منبع : پایگاه عرفان