اهل توحيدِ اهل انفاق

مدرک خمس، قرآن است؛ در سوره انفال مي‌فرمايد:

(وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْ ءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ)

حال اگر کسی بگويد زحمت این مال و پول را من کشيده‌ام، چرا ديگران بي‌دليل آن را بخورند، معلوم می‌شود معبود او پول است؛ پس اهل توحيد نيست. چرا خداوند در قرآن سوگند خورده و به حسود حمله کرده است؟ چرا به بخيل حمله کرده است؟ چرا به رياکار حمله کرده است؟ چرا فرموده:

(فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ * الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ * الَّذِينَ هُمْ يُراؤُنَ * وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ)

و رياکار را مکذّب دين معرفي کرده است:

(أَ رَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ * فَذلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ * وَ لا يَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْكِينِ)

ميليون‌ها تومان پول دارد اما يک ريال آن به يک يتيم نرسيده است و بعد نماز هم مي‌خواند. بخيل نماز بي‌ريا نمي‌خواند؛ اگر مي‌آيد به نماز مي‌‌ایستد برای جلب نظر مردم است.

اين جمله را ما بايد از زندگيمان دور كنيم که: حالا من حسودم يا بخيلم يا رياکارم؛ اما خدا کريم است و مرا مي‌بخشد. مگر می‌توانیم بر ضد قرآن فتوا بدهيم. پروردگار قاطعانه مي‌گويد: بخيل را به دوزخ مي‌برم، و بعد من به قرآن بگويم خدا کريم است. مگر قرآن از خداي كريم نيست؟!