آدم مؤمن در فضاي توحيد، امنيت و سلامت، رشد و کرامت، و عظمت و عزت دارد؛ گرچه در شش ميليارد نفر تنها بماند. توحيد چه سرزمين عجيبي است. توحيد فضايي و سرزميني است که نهال وجود هر کسي را در اين سرزمين بکارند، به شجرۀ طيبه تبديل مي‌شود.
اين آيه در سورۀ مبارکه ابراهيم است كه مي‌فرمايد:
(ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِت)
ريشه در خدا است و برکندني نيست. يزيد سي هزار نفر را با تير و نيزه و عمود آهن بفرستد؛ تنها کاري که از دست او برمي‌آيد، قطعه قطعه کردن بدن است نه عقل و روح؛ زيرا ريشۀ امام و هفتاد و دو نفر در خدا است.
(جاهِدُوا فِي اللَّه
ريشۀ تلاش با اخلاص كندني نيست؛ زيرا به پروردگار وصل است. با هیچ قدرتي نمی‌توانند او را از خدا جدا کنند. خدا با همه قدرتش او را نگه داشته است. مي‌فرمايد:
(يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ)
اهل خود را نگه مي‌دارم. چه کسي مي‌تواند این‌ها را از من جدا کند. (وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ) بدنه و تنۀ اين درخت رو به آسمان است:
(تُؤْتي أُكُلَها كُلَّ حينٍ)
مردم در همۀ روزگاران از ميوۀ او استفاده مي‌کنند. يک ميوۀ درخت وجود امام حسين (ع)، اين انقلاب ما بود که امام خميني; مي‌فرمود: آنچه داريم از سيد الشهداء است.
کدام سرزمين پاک‌تر از توحيد است؟! ما در کنار توحيد در قرآن، چقدر کلمۀ سبحان الله و تسبيح داريم؛ يعني حقيقتي که از هر عيب و نقصي پاک باشد.
نهال وجود شما را در سرزمين توحيد قرار مي‌دهم و خودم عهده‌دار رشد اين نهال مي‌شوم:
منبع : پایگاه عرفان