وجود مقدسى كه قرآن را براى هدايت ناس نازل كرده، و آيات آن را به محكم و متشابه تقسيم نموده معنا و مصداق آيات متشابه را مى داند، و تاويل كتاب ويژه اوست، و حضرت او همه معانى و مفاهيم آيات را از افق قلب مقدس پيامبر طلوع داده و دانش تاويل آيات را اهل بيت از آن حضرت به ارث برده اند، چنان كه آيات قرآن مى گويد جز خدا كسى غيب نمى داند ولى در پاره اى از آيات مى گويد مگر اين كه دانش غيب را براى فرستاده ام رضايت دهم.
عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُولٍ:
خدا داناى به غيب است و هيچ كس را بر غيب خود آگاه نمى كند مگر پيامبرانى را كه براى آگاه شدن به غيب انتخاب كرده است.
يا درباره ى شفاعت مى گويد: شفاعت فقط مخصوص خداست و احدى را حق شفاعت نيست مگر آن را كه خداوند اذن شفاعت دهد:
قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ:
بگو همه شفاعت ويژه ى خداست، فرمانروائى آسمانها و زمين فقط در دست قدرت اوست.
يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ:
در آن روز شفاعت شفيعى سود ندهد مگر آن كه خداى رحمان به او اذن شفاعت دهد.
اين كه علم به تاويل آيات ويژه ى خدا و راسخون در علم است بنابراين اساس است كه «واو» راسخون در علم حرف عطف حساب شود و راسخون در علم عطف بر و ما يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ باشد، چنانكه در روايتى از حضرت باقر (ع) نقل شده كه آن حضرت واو را واو عاطفه گرفته اند:
حضرت در تفسير آيه مى فرمايد:
«يعنى تاويل القرآن كله الا الله و الراسخون فى العلم:»
احدى همه تاويل قرآن را جز خدا و راسخون در علم نمى دانند.
راسخون در علم بنا بر روايات فراوان و معتبرى كه در كتاب هاى حديث مانند كتاب شريف كافى و بحار و ..... نقل شده امامان از اهل بيت عليهم السلام هستند.
از حضرت صادق (ع) روايت شده:
«نحن الراسخون فى العلم و نحن نعلم تاويله:»
راسخون در علم ما هستيم و ما تاويل آيات قران را مى دانيم.
منبع : پایگاه عرفان