خداوند در قرآن مجيد، شب و روز را دو نشانه قدرت، حكمت، رحمت و لطف خود قلمداد كرده است. روز را براى رو آوردن به معاش و شب را براى رو آوردن به معاد و معنويت قرار داده است. خداوند ارزش بسيارى براى شب قائل شده است و به رسول خدا صلى الله عليه و آله خطاب مى كند :
« و مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ »
همه ظرف شب را از خواب پر نكن ؛ چون من اين ظرف را نساختم كه مردم آن را از خواب و عيش و نوش و گناه پر كنند.
خدا به پيامبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد : شب را به دو يا سه قسمت تقسيم كن. اگر دو قسمت مى كنى، يك قسمت را بخواب و يك قمست را براى بندگى و عبادت برخيز. اگر آن را سه قسمت مى كنى دو قسمت را بخواب و دست كم يك قسمت را براى معاد و آبادى آخرتت بگذار، به همين علت، خداوند زيباترين برنامه هاى مربوط به اوليا و دوستدارانش را در شب اجرا كرده است.
« سُبْحَانَ الَّذِى أَسْرَى بِعَبْدِهِ ى لَيْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِى بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ ءَايَاتِنَآ »
« و الْفَجْرِ * و لَيَالٍ عَشْرٍ »
« وَ وَاعَدْنَا مُوسَى ثَلاَثِينَ لَيْلَةً وَأَتْمَمْنَاهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقَاتُ رَبِّهِ »
شب آمد شبْ رفيق دردمندان
* * *
شب آمد شب كه نالد عاشق زار
گهى از دست خود گاهى ز دلدار
انسان روز سرگرم است. درد فراق، خود را شب نشان مى دهد. همه انبياى خدا با شب انس داشتند. خداوند متعال با اهل شب، بسيار سخن دارد. خداوند متعال سحر را يكى از نشانه هاى واقعى عاشقانش مى داند :
« و بِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ »
اولياى خدا با شب انس عجيبى دارند. من انس برخى از آنان را ديده بودم. وقتى عيسى داشت عبادت مى كرد، صداى آخرين نفس مادر را شنيد. از تپه پايين آمد و ديد مادر از دنيا رفته است. همان مريمى كه خدا در قرآن، درباره خصلت هاى نيكوى مريم سنگ تمام گذاشته است و او را به مقام عصمت، ستوده است. كارهاى مادر را انجام داد، او را به خاك سپرد و گريه كرد تا خوابش برد. مادر را در خواب ديد و گفت : آيا آرزويى هم دارى؟ گفت: بله. حضرت عيسى گفت : تو كه اكنون در اعلا عليين بهشتى، تو كه اكنون نزد انبيا و اوليايى، چه آرزويى دارى؟ گفت : مى خواهم خدا مرا به دنيا برگرداند تا شب را بيدار بمانم.
آن جا قيمت شب معلوم مى شود. شما كه از ده ـ دوازده سالگى شب ها را، به خصوص شب هاى احيا را ازگريه وتوبه ومناجات پركرديد برايتان چه قدرارزش دارد.
منبع : پایگاه عرفان