«ودواء دائكم».
در بخش سوم روایت، امير المؤمنين، عليه‌السلام، قرآن را داروی همه امراض فكرى و روحى بشر می‌داند. قرآن مجيد كتاب فكر است و از انسان‌ها دعوت مى كند كه در آياتش فكر كنند. سخن قرآن این است که چرا نمى انديشيد در اين كه چگونه باید زندگى كنيد؟ از كجا آمده ايد؟ به كجا خواهيد رفت؟ و چه كسى شما را آفریده است؟ او براى چه سما را آفریده و به كجا مى خواهد ببرد؟[8] چرا انديشه نمى كنيد در حکمت ارسال 124 هزار پيامبر؟ چرا فكر نمى كنيد كه روزى مى ميريد و همه مردم شما را تنها مى گذارند و به تنهایی باید وارد قيامت شويد؟
«لمجموعون الي ميقات يوم معلوم».[9]
براى وعده گاه روزى معين گردآورده خواهند شد.
توصیه قرآن به انسان‌ها این است که در محتوای سه كتاب انديشه كنيد: كتاب هستى، كتاب نفس، و کتاب آسمانی (قرآن).[10] بينديشید تا بيشتر خدا را بشناسید و بيشتر با وجود مقدّس او آشنا شوید. ببينید او در اين عالم چه كرده و آيا معقول است اين عالم صاحبی نداشته باشد؟
منبع : پایگاه عرفان