در عالم چند دسته‌اند که برای منافع مادی خود حرفی را نزده‌اند. اولی آن‌ها خداست. او نیاز ندارد و نمی‌خواهد مرا به کارهایی تحریک کند که خودش سود ببرد. امیرمؤمنان (ع) می‌فرماید: «لانه لا تضره معصیة من عصاه ولا تنفعه طاعة من اطاعه».اگر تمام عالم مطیع او شوند سودی برایش ندارد و اگر همه هم مخالف او شوند ضرری به او نمی‌رسد.
اما اگرخداوند اصرار دارد که حرف او را بفهمم برای این است که در آن صورت، دیگر حاضر نمی‌شوم تا آخر عمر حرف غیر او را بشنوم و اینقدر فهمیده می‌شوم که درک می‌کنم کسانی که در غیر مسیر خدا هستند وقتی با من حرف می‌زنند می‌خواهند مرا حمال امیال و شهوات خودشان قرار دهند و می‌خواهند از من بار بکشند. مثلاً دیگران وقتی درباره زن حرف می‌زنند زن را برای خودشان می‌خواهند، اما وقتی خدا حرف می‌زند زن را برای خود زن می‌خواهد. پس اگر به زن می‌گوید که خودت را بپوشان چون نفعش برای خود زن است. این حقیقت را حضرت مریم (س)، خدیجه کبری(س)، حضرت زهرای مرضیه (س)، زینب کبری (س) و آسیه (س) فهمیده‌اند و بُرد کرده‌اند. مگر شما شب گذشته، قرآن به سرتان نبود(س) و زار زار به پهنای صورتتان اشک نریختید و خدا را به حق کل مردان و زنان مؤمن که خدا در کتابش از آن‌ها مدح کرده قسم ندادید؟ و این شامل همه این زنان می‌شود. پس خدا هر‌چه گفته به نفع خودم بوده که حرف دیگران را هم خوب بفهمم و بدانم که دیگران مرا مثل گوشت قربانی می‌خواهند. یکی پولم را و یکی جمالم را و دیگری هم زندگی و دین مرا می‌خواهد و هر‌گرگی به تناسب خودش دهانش را باز کرده و از من چیزی می‌خواهد. البته آن‌ها هم سعی می‌کنند شیرین حرف بزنند و تلخ حرف نمی‌زنند.
دومین دسته‌ای که نفع خود را در نظر ندارند پیامبرانند. اولین حرف پیامبران در بین امت خود این بود که: «وَ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ مِنْ أَجْرٍ»، ما دعوتتان می‌کنیم ولی هیچ چیزی هم نمی‌خواهیم، نه از شما خانه می‌خواهیم و نه لباس و نه نان و آب.
هیچ پیامبر و امامی هم حتی برای یک بار دست به طرف مردم دراز نکرده و بلکه به مردم عطا هم کرده است. در زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم: «اقمتم الصلوة وآتیتم الزکاة».
بنابراین، خداوند هیچ چیز از ما نمی‌خواهد و اگر یک وقت چیزی هم خواسته، اراده کرده که بیشتر به ما بدهد. در قرآن مجید می‌فرماید: و نیز می‌فرماید که اگر تو یک خوبی انجام دهی من چند برابر آن را به تو برمی‌گردانم.
منبع : پایگاه عرفان