آرى! عظمت، موقعيّت، برترى و ارزش انسان را در ناحيه جسم و شكل ظاهر نمى توان محاسبه كرد، و از قدرت جسمى و مادّى او در برابر عظمت خلقت به هيچ عنوان نمى توان سخنى به ميان آورد، كه در اين ناحيه انسان بسيار ضعيف و بسيار كوچك است و آنقدر نيست كه بتوان برايش حسابى باز كرد، و اگر انسان از تماشاى عظمت خلقت چشم بپوشد و جهان، اين درياى شگفت انگيز و پر از عجايب را ناديده گرفته و به تعبير بهتر فراموش كند و به صورت ظاهر و جسم مادّى، و به قدرت مالى و رزمى ناچيز خود مغرور شود و دچار خودبينى گردد، به بدترين رذايل آلوده گشته و تا ميدان كفر انا رَبَّكُمُ الْاعْلائى پيش خواهد رفت. و آن وقت است كه با وزش بادى، يا جرعه آبى، يا پشّه ناتوانى، باد دماغش را خالى مى كنند و پوزه اش را آنچنان به خاك مى مالند كه تا ابد از جاى برنخيزد، و گند بى آبرويى و افتضاحش جويبار تاريخ را رها نكند!!
والايى و ارزش اين موجود و عزت و فضيلت اين مخلوق را بايد در ناحيه معنى و خطّ روح و روان و بُعد الهى اش جستجو كرد.
منبع : پایگاه عرفان