حسینٌ منی و انا من حسین (ع)

مفهوم بلند دیگری که در این حدیث نهفته ، آن است که وجود پیامبر صلی الله علیه و آله و آیین و مکتب او در وجود اباعبدالله (ع) تداوم یافته است ، آن هم نه تنها تداوم جسمی ، بلکه نگهبان دین پیامبر صلی الله علیه و آله ، امام حسین است و قیام و شهادت او سبب بقای دین رسول خداست . سخن ، تنها بار عاطفی ندارد ، بلکه بیانگر یک حقیقت اجتماعی و تاریخی است .

اگر که دین مصطفی هنوز در جهان به پاست

از آن سر بریده تو هست و از نوای تو

احیاءگر دین پیامبر ، نهضت حسینی بود . خود اباعبدالله (ع) در خطبه ای که فلسفه و قیام خویش را بیان کرد ، اشاره فرمود که هدف ، حرکت در مسیر سیره پیامبر و علی (ع) و امر به معروف و نهی از منکر است و اینگونه است که انحرافها زدوده شده و دین استوار و پابرجا می ماند . اینکه گفته اند : « اِن الا سلامَ مُحَمدی الحُدُوثِ ، حُسَینی البَقاء » اشاره به همین احیاءگری دین پیامبر در سایه قیام عاشوراست ، یعنی پیدایش اسلام ، محمدی است و بقای آن ، حسینی !

گر جز به کشتنم نشود دین حق بلند

ای تیغها ، بیایید بر فرق من فرود

این نکته در شعری که از زبان حسین بن علی علیهما السلام سروده شده است ( و حدیث و شعر امام نیست ) اینگونه مطرح شده است :

اِن کان دینُ مُحَمدٍ لَم یستَقِم

إ لا بِقَتلی یا سُیوفُ خُذینی (384)

اگر دین محمد صلی الله علیه و آله جز با کشته شدن من استوار نمی شود ، پس ای شمشیرها مرا دریابید ! به تعبیر امام خمینی « ره » : « با زنده نگه داشتن او اسلام زنده می شود . « انا من حسین » ، که روایت شده است که پیغمبر فرموده است ، این معنایش ، معنا این است که حسین مال من است ، و من هم از او زنده می شوم . » (385)

پی نوشت هآ: