در قرآن فقط به آيات آلوده شدن بدن به زنا نگاه كنيد:
«وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاماً* يُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ يَخْلُدْ فِيهِ مُهاناً»
آنان كه خود را در آغوش رابطه نامشروع مى‌اندازند، قبل از اين جمله مى‌فرمايد:
«وَ لا يَزْنُونَ»
عباد شايسته پروردگار و «عباد الرحمن» بدن را به نجاست زنا آلوده نمى‌كنند.
آن انسانى كه بدن را به زنا آلوده مى‌كنند؛ يعنى براى لذّت‌برى تغذيه مى‌كنند،
«يَلْقَ أَثاماً»
چون لذّت زنا براى بدن است، نه عقل و روح. اين پوست و عصب بدن است كه از اين گناه لذت مى‌برد و بدن با اين گناه و تغذيه حرام تغذيه مى‌شود.
«وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاماً»
با گناه لقا پيدا كرده و خودش را در گناه انداخته است، آن هم چه گناهى؟
«وَ لا تَقْرَبُوا الزِّنى إِنَّهُ كانَ فاحِشَةً وَ ساءَ سَبِيلًا»
رفتار قرآن با زنا چه برخورد شديدى است كه مى‌فرمايد: زنا فاحشه است؛ يعنى عمل بسيار زشت و راه بسيار بدى است. كسى كه خود را با زنا درگير كند، با گناه ديدار كرده و در گناه افتاده، در قيامت عذاب او دو چندان است و مطابق گناهش نيست.
منبع : پایگاه عرفان