برای انس بیشتر با قرآن، ذائقه سازی اولین گام فرهنگ سازی است. هم چنان كه غذای خوب را تا مزه نكنی، خوشمزگی آن آشكار نمی شود. و هرگاه خوشمزگی غذا در ذائقه ها به یاد می ماند، همگان با میل و رغبت رو به سوی آن می اورند.
(انس) در لغت، معنایى مقابل (وحشت) دارد (معجم مقاییس اللغة،ابن فارس،ج1، ص145) و انس انسان به چیزى، بدین معناست كه از آن، هیچ وحشت و اضطرابى ندارد و همراه با آن به آرامش مى رسد. انسانِ كمال طلب، فقط به امور مادّى بسنده نمى كند و به سوى هدف هاى والاترى گام بر مى دارد. لذا وحشت و تنهایى خود را در پناه امور معنوى زائل مى كند. در روایات، به انس با علم و معرفت به قرآن و ذكر خدا سفارش شده است.
پیامبر (صلی الله و علیه وآله) می فرماید: «ان هذا القرآن حبل الله...عصمه لمن تمسك به و نجاه لمن تبعه» «این قرآن ریسمان الهی است... نگاه دارنده آسیب ها ست برای كسی كه به چنگ آویزد و وسیله نجات برای كسی است كه از پیروی كند.» [وسایل الشیعه/ج6/168]
امام على (علیه السلام) فرمود: هركس با قرآن انس گیرد، از جدایى دوستان، وحشتى نخواهد داشت. (غررالحكم و دررالكلم، عبد الواحد الآمِدى، ح8790)
امام صادق (علیه السلام) فرمود: به دنبال مونسى بودم كه در پناه آن، آرامش پیدا كنم، آن را در قرائت قرآن یافتم. (مستدرك الوسائل، میرزا حسین النورى، ج12، ص174)
«مزه تا «خوشمزه»
برای انس بیشتر با قرآن ، ذائقه سازی اولین گام فرهنگ سازی است. هم چنان كه غذای خوب را تا مزه نكنی، خوشمزگی آن آشكار نمی شود. و هرگاه خوشمزگی غذا در ذائقه ها به یاد می ماند، همگان با میل و رغبت رو به سوی آن می آورند.
برای انس با قرآن نیز باید از«شنیدن» و «خواندن» آغاز كرد. مزه «شنیدن» تمایل روح و جان و افق فكر و اندیشه آدمی را به سوی «شنیده» ها می كشانند. و مزه «خواندن» نیروی درك و حافظه را با «خوانده» ها مانوس می كند. به طوری كه با شروع شنیده ها و خوانده ها ادامه قبلی ها در ذهن مرور می شود. این همان مرحله اول «انس با قرآن» است.
درباره شنیدن قرآن؛ خداوند می فرماید: «وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ» [اعراف/204] «و چون قرآن خوانده شود، گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید، امید كه بر شما رحمت آید.»
و درباره خواندن قرآن ؛ می فرماید: «فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» [مزمل/20] «هر چه از قرآن میسّر مى شود بخوانید.»
و جهت انس بیشتر با قرآن نیز می فرماید: «وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتیلاً» [مزمل/4] «و قرآن را شمرده شمرده بخوان.»
بهترین ثمره این «شنیدن» و «خواندن» نورانیت خانه دل و خانه گل است. پیامبر (صلی الله و علیه وآله) فرموده اند: «نَوِّرُوا بُیُوتَكُمْ بِتِلَلاوَةِ الْقُرْآن» [الكافی/2/610] «خانه هایتان را با تلاوت قرآن نورانی كنید.»
برای انس با قرآن نیز باید از«شنیدن» و «خواندن» آغاز كرد. مزه «شنیدن» تمایل روح و جان و افق فكر و اندیشه آدمی را به سوی «شنیده» ها می كشانند. و مزه «خواندن» نیروی درك و حافظه را با «خوانده» ها مانوس می كند. به طوری كه با شروع شنیده ها و خوانده ها ادامه قبلی ها در ذهن مرور می شود. این همان مرحله اول «انس با قرآن» است.
طناب «انداخته» یا «آویخته»
قرآن همچون ریسمان «آویخته» است نه «انداخته»؛به طوری كه هر كس به آن چنگ آویزد بالا می رود.
پیامبر (صلی الله و علیه وآله) می فرماید: «ان هذا القرآن حبل الله...عصمه لمن تمسك به و نجاه لمن تبعه» «این قرآن ریسمان الهی است... نگاه دارنده آسیب ها ست برای كسی كه به چنگ آویزد و وسیله نجات برای كسی است كه از پیروی كند.» [وسایل الشیعه/ج6/168]
راه بهره مندی از این ریسمان الهی علاوه بر شنیدن و خواندن ؛«تامل» در آیات و «تدبر» در قرآن است.
چنان كه خداوند فرموده: «كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْكَ مُبارَكٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ» [ص/29]: «[این] كتابى مبارك است كه آن را به سوى تو نازل كرده ایم تا در[باره] آیات آن بیندیشند، و خردمندان پند گیرند.»
کلام آخر:
جهت انگیزه سازی هر چه بیشتر برای «انس با قرآن»؛ درك عظمت قرآن و تجربه بزرگان بسیار كارگشاست.
منابع:
اسک دین
حوزه
فرآوری: زهرا اجلال
منبع : پرسمان