دو آيه شريفه در قرآن كريم وجود دارد كه عقوبت بخل را بيان كرده است. اين دو آيه در رديف آياتى هستند كه وقتى حضرات معصومين، عليهم السلام، هنگام قرائت قرآن به آن مى‌رسيدند، عابران كوچه صداى گريه آنان را مى‌شنيدند:
«و لا يحسبنّ الذين يبخلون بما آتاهم اللّه من فضله هو خير لهم بل هو شرّ لهم سيتوقوّن ما بخلوا به يوم القيامة».
و كسانى كه خدا به آنچه از فضلش به آنان داده بخل مى‌ورزند، گمان نكنند كه آن بخل به سود آنان است، بلكه آن بخل به زيانشان خواهد بود.
به زودى آنچه به آن بخل ورزيدند در روز قيامت طوق گردنشان مى‌شود.
خداوند مى‌فرمايد: كسانى كه از احسان و فضل خود ثروتشان دادم و يخل ورزيدند، گمان نكنند كه اين عمل به سودشان است، بلكه به زيانشان است. مالكان دوزخ در قيامت تمام ثروت اندوخته‌شان را به صورت حلقه‌هاى آتش بر گردنشان مى‌آويزند و مى‌گويند: اين ثروت شماست كه آن را در دنيا اندوخته بوديد!
آيا نبايد به وعده قرآن ايمان داشت؟! آيا انسان بخيل بازهم مى‌تواند با خواندن اين آيه بگويد خدا مهربان است و مرا عقوبت نخواهد كرد؟!
«و الذين يكنزون الذهب و الفضة و لا ينفقونها فى سبيل اللّه فبشرهم بعذاب أليم».
و كسانى را كه طلا و نقره مى‌اندوزند و آن را در راه خدا هزينه نمى‌كنند، به عذاب دردناكى مژده ده.
بخيل عذابى اليم خواهد داشت، هركس كه مى‌خواهد باشد. كسانى كه مدام ثروت اندوختند و بر موجودى حساب‌هاى بانكى خود افزودند و مردند، چه عقوبتى دردناك در انتظارشان است! به قول سنايى غزنوى:
هركه در زندگى بخيل بود چون بميرد چو سگ ذليل بود.
«يوم بحمى عليها فى نار جهنم فتكوى بها جباههم و جنوبهم و ظهورهم هذا ما كنزتم لا نفسكم فذوقوا ما كنتم تكنزون».
روزى كه آن اندوخته‌ها را در آتش دوزخ به شدّت گرما دهند و پيشانى و پهلو و پشتشان را به آن داغ كنند و به آنان نهيب زنند: اين است ثروتى كه براى خود اندوختيد، پس كيفر زراندوزى خود را بچشيد.
روزى كه تمام ثروت اينان را به صورت فلز در جهنم مى‌گدازند، سپس آن‌ها را به پيشانيشان مى‌چسبانند (كه ديگر تا ابد برداشته نمى‌شود).
چرا به پيشانى؟ چون اين‌ها به جاى خدا به پول سجده كردند و آن را معبود خود گرفتند. مالكان عذاب هم‌چنين آن فلزهاى گداخته را با اين كنايه كه بخيلان به پول عشق مى‌ورزيدند بر دو پهلوى آنان مى‌چسبانند و مى‌گويند: اين هم معشوقتان! نيز آن‌ها را به پشتشان مى‌چسبانند، چون اينان يك عمر حمّال پول بودند. بعد به آنان مى‌گويند: «هذا ما كنزتم لأنفسهم»، چيزهايى كه به پيشانى و پهلوها و پشتتان چسبانديم همان پول‌هايى است كه به بانك‌ها سپرده بوديد و همواره بر مبلغش مى‌افزوديد. «فذوقوا ما كنتم تكنزون»، حالا از اندوخته‌هاى خود بچشيد.
اين عذاب بخيل است. ديگر نمى‌پرسند اين بخيل بى‌نماز و روزه‌خوار بوده است يا به زيارت مكه و امام رضا، عليه السلام، نرفته است؛ چون خود بخل به تنهايى بر چنين عقوبتى در حق صاحبش كفايت مى‌كند.
منبع : پایگاه عرفان