انسان براى اين كه سرمايه عظيم عمر خود را درست هزينه كند، به آگاهى، علم، معرفت و بصيرت نيازمند است. بايد بداند و آگاه باشد كه سرمايه عمر در كجا، براى چه و در چه مسيرى هزينه شود.
خدا در قرآن مجيد و همين طور رواياتى كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله و ائمه طاهرين عليهم السلام رسيده است، بر مسأله آگاهى، دانايى و بصيرت اصرار دارند. حتى درك شدن و فهميدن قرآن را در رابطه با اهل آگاهى و دانايى مى‌دانند. دانايان، عالمان، آگاهان، عمق اين كتاب را مى‌فهمند:
«وَ ما يَعْقِلُها إِلَّا الْعالِمُونَ»
خدا در قرآن مجيد همه انبيا را، انسان‌هايى با بصيرت، دانا و آگاه مى‌داند.
اميرالمؤمنين عليه السلام جامعه بشرى را به سه گروه تقسيم كرده است:
نخست: دانايان، آگاهان و دوم: كسانى كه دانايان و آگاهان با آنها در ارتباط هستند تا چگونه زندگى كردن را از آنها بياموزند و اين دو طايفه اهل نجات هستند.
اما گروه سوم: كسانى هستند كه علم و معرفت، آگاهى، دانايى ندارند و با دانايان و عالمان هم ارتباطى ندارند و در جهالت زندگى مى‌كنند كه درب نجات به روى آنها بسته است.
منبع : پایگاه عرفان