خداوند متعال در اواسط سوره مبارکه حشر گروهی را نام می برد تحت عنوان انساهم انفسهم، گروه خودفراموش شده ها.
خودفراموشی سبب آن می شود که انسان تکلیفش را با خودش روشن نکند، و زندگی ای داشته باشد که پروردگار عالم آن را پست تر از زندگی همه حیوانات می داند. آن کسی که تکلیف خودش را با خودش روشن نکند هر لحظه عمر، در خسارت و زیان است.
اگر آدم یاد خودش باشد که من کی هستم، تکلیفم با خودم چیست؟ و خیلی خوب این جاده را طی کند در همین دنیا به خودشان قسم چشمی غیر از این چشم و گوشی غیر از این گوش به آدم خواهند داد.
خواسته خدا و همه انبیا در قرآن مجید و در روایات اهل بیت(ع) است. برای پیمودن جاده سعادت، ایمان به خدا و انبیاء و عشق ورزیدن به آنان و هم سو شدن با آنان و عمل کردن به خواسته های معشوق است. آن وقت است که راه حرکت به سوی کمالات آسان خواهد شد.
برای اینکه قلب و دل، مطلع الفجر طلوع عشق خدا و انبیاء گردد؛ فکر کردن در وجودشان، در کارهایشان، در اعمالشان، در افعالشان، در آثارشان، در محبت هایی که به من داشته اند ضروری است. عاشق یک خصلتش این است که همش دنبال معشوق می دود، و نگران است نکند معشوق رو برگرداند. در فضای عشق است که به معشوق می گوید همه چیزت را قبول دارم، همه چیزت را.
بعد از باور و بعد از عشق است که انسان به ایمان یقینی، به اخلاق حسنه، به عمل صالح، و از این جاده به لقاء الله، قرب الله، رضایت الله، جنت الله خواهد رسید.
حذف خدا و انبیا و ائمه معصومین(ع) ما را گرفتار ماهواره ها و سایت ها و شبکه های خبرگزاری یهودی و مسیحی خواهد کرد و فقط یادمان می دهد که جنازه روحت را چطوری در این بدن دفن کنی.
منبع:برگرفته شده از، سخنرانی استاد انصاریان در شب اول ماه مبارک رمضان در حسینیه همدانی های تهران 1396
منبع : پایگاه عرفان