غیبت امام زمان همواره مسئله‌ای مهم، معتبر و اصیل بوده است، به گونه‌ای كه همه معصومان(علیهم السلام) از نبی مكرم اسلام(صلی الله علیه و آله) تا امام عسكری(علیه السلام) بارها به وجود مبارك ایشان و ویژگی‌هایشان اشاره فرموده‌اند روایات مجامع روایی شیعه و غیر شیعه در این‌باره نه از حد استفاضه بلكه از تواتر متعارف نیز فزون‌تر است.
محمّدبن عثمان عَمْری می‌گوید: «از پدرم شنیدم كه در خدمت امام حسن عسكری (علیه السلام) بودم كه پدرم پرسید: این سخن حق است كه پیامبر فرموده‌اند: من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتةً جاهلیةً»؟ فرمود: «آری، این سخن درست است و هیچ تردیدی در آن نیست». همان‌طور كه شكی در روز بودن این روز روشن نیست: سپس پدرم عرض كرد: پس از اینكه شما رحلت كردید، امام بعد از شما كیست؟ امام عسكری(علیه السلام) به نام مبارك حضرت ولی عصر(علیه السلام) اشاره كرد و آنگاه فرمود: او غیبتی طولانی دارد كه در آن عدّه‌ای سرگردان، گروهی هلاك و دسته‌ای دچار تردید می‌شوند.
غیبت ولی عصر(علیه السلام) برای بسیاری دشوار می‌‌آید و شكوك و شبهات اذهان بسیاری را مسموم می‌كند و عدّه‌ای می‌گویند كه چگونه می‌شود انسانی بیش از هزار سال زنده بماند و گروهی سخن می‌رانند كه از كجا معلوم است كه بیاید و كسان دیگر شبهات دیگری، ساده‌تر یا پیچیده‌تر را در اذهان می‌پرورند و آن را می‌پراكنند.
منابع:
آیت الله جوادی آملی
کمال‌الدّین، ج2، ص81؛ كفایـة الاثر، ص296؛
پایگاه تحقیقاتی یاران انتظار
موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل بیت علیهم السلام
منبع : پایگاه تحقیقاتی یاران انتظار