بدانكه فضيلت زيارت امام حسين عليه السّلام از دايره بيان بيرون است و در روايات بسيارى وارد شده كه معادل حجّ عمره و جهاد و بلكه به مراتب بالاتر و افضل است و باعث مغفرت و سبكى حساب و بالا رفتن درجات و اجابت دعاها گشته و موجب طول عمر و حفظ بدن و مال و زياد شدن روزى و برآمدن حاجات و برطرف شدن غصّه‌ها و گرفتاريهاست و ترك آن سبب نقصان دين و ايمان و ترك حقّ بزرگى از حقوق پيامبر صلّلى اللّه عليه و آله و سلّم است و دست‌كم ثوابى كه نصيب زائر آن قبر شريف مى‌شود، اين است كه گناهانش آمرزيده شده و حق تعالى جان و مالش را حفظ كند، تا او را به اهلش بازگرداند و چون روز قيامت شود، خدا او را حافظتر از دنيا خواهد بود و در روايت بسيارى آمده: زيارت آن حضرت غم را زايل و شدّت جان دادن و هراس قبر را برطرف مى‌كند و هر مالى كه در راه زيارت آن حضرت خرج شود، هر درهمى براى او به هزار درهم، بلكه به ده هزار درهم حساب مى‌شود، و چون به طرف قبر آن حضرت رود، چهار هزار فرشته از او استقبال كنند و چون بازگردد، او را مشايعت مى‌كنند. پيامبران و اوصياى آنها و امامان معصوم و ملائكه سلام اللّه عليهم اجمعين به زيارت آن حضرت مى‌آيند و براى زائران آن حضرت دعا مى‌كنند و ايشان را بشارتهاى مى‌دهند و حضرت حق به جانب زائران آن حضرت، پيش از نظر به اهل عرفات نظر مى‌فرمايد و هركسى در روز قيامت آرزو مى‌كند، اى كاش زائر آن حضرت بود، بخاطر بسيارى كرامت و بزرگوارى زائران آن جناب كه در آن روز مشاهده مى‌كند، روايات در اين باب بى‌اندازه است و ما در ضمن زيارات مخصوصه [ترجمه مفاتيح الجنان، صفحه 680] اشاره به بخشى از فضيلت زيارت آن حضرت خواهيم كرد در اين قسمت فقط اكتفا به ذكر يك روايت مى‌كنيم:
ابن قولويه و كلينى و سيّد ابن طاووس و ديگران به سندهاى معتبر از ثقه جليل القدر معاوية بن وهب بجلّى كوفى، روايت كرده‌اند كه گفته: زمانى خدمت امام صادق عليه السّلام رفتم، آن حضرت را در مصلّاى خويش مشغول نماز ديدم، صبر كردم تا نمازش به پايان رسيد، پس از آن شنيدم با پروردگار خود مناجات مى‌كرد و مى‌گفت: اى خدايى كه ما را به كرامت مخصوص كردى و به ما وعده شفاعت دادى و علوم رسالت را به ما عنايت كردى و ما را وارث انبيا قرار دادى، و امّتهاى گذشته را به ما ختم فرموده و ما را به وصيّت پيامبر اختصاص داده و علم گذشته و آينده را به ما عطا فرموده و دلهاى مردم را به جانب ما ميل داده‌اى اغفرلى و لاخوانى و زوّار قبر ابى الحسين بن علىّ صلوات اللّه عليهما آنان‌كه اموال خود را خرج كرده‌اند و بدنهاى خود را از شهرها بيرون آورده‌اند، به خاطر رغبت در نيكى ما و اميد به ثوابهاى تو، در امر صله به ما و براى شاد نمودن پيامبرت و اجابت كردن امر ما و به علّت خشمى كه بر دشمنان وارد كرده‌اند و قصد ايشان از اين عمل خشنودى توست، پس ايشان را از جانب ما به خشنودى جزا ده، و شب و روز آنها را حفظ كن و در اهل و اولادشان كه در وطن گذاشته‌اند خليفه آنان باش به خلافت نيكو، و رفيق ايشان باش و شرّ هر جبّار معاند و هر ضعيف و شديد از آفريدگانت و شرّ شياطين جن و انس را از آنان دفع فرما، و به ايشان زياده از آنچه از تو اميد دارند عنايت كن، اميد به تو در دور شدن از وطنهايشان، و اختيار كردنشان ما را، بر فرزندان و اهالى و خويشان خود. خدايا دشمنان، بيرون آمدن آنان را به زيارت ما عيب گرفتند، و اين مخالفت دشمنان مانع ايشان از قصد و بيرون آمدن بسوى ما نشد، پس رحم كن آن صورتها را كه آفتاب تغيير داده و رحم كن گونه‌هاى آنان را كه بر قبر امام حسين عليه السلام مى‌گردانند.
و رحم كن آن ديده‌ها را كه براى دلسوزى بر ما اشكشان جارى شد و رحم كن آن دلها را كه زارى كردند، و سوختند براى مصيبت ما، و رحم كن آن صداها را كه در مصيبت ما بلند كرده‌اند. خدايا آن‌جانها و بدنها را به تو مى‌سپارم، تا آنها را از حوض كوثر در روز تشنگى سيراب كنى و پيوسته آن حضرت به اين صورت در سجده دعا مى‌كرد، چون فارغ شدى، عرضه داشتم، اين دعايى كه من از شما شنيدم، اگر در حق كسى مى‌كرديد كه خدا را نمى‌شناخت، گمان داشتم هرگز آتش دوزخ به او نرسد، و اللّه آرزو كردم كه آن حضرت را زيارت كرده بودم و حجّ انجام نداده بودم!! امام فرمود: تو چه بسيار نزديكى به آن حضرت تو را از زيارت چه چيز مانع است؟ معاويه ترك زيارت مكن، گفتم: فدايت شوم، نمى‌دانستم اين اندازه فضيلت دارد، فرمود: اى معاويه، آنها كه در آسمان براى زيارت‌كنندگان آن حضرت دعا مى‌كنند، زياده از آنهايند كه در زمين دعا مى‌كنند، زيارت آن حضرت را براى ترس از احدى ترك مكن، كه هركس به خاطر ترس، ترك زيارت كند آن‌قدر حسرت ميبرد، كه آرزو مى‌كند اى كاش به اندازه‌اى نزد قبر آن حضرت مى‌ماندم كه در آنجا دفن مى‌شدم! آيا دوست ندارى خدا تو را در ميان آنهايى كه رسول خدا و على و فاطمه و امامان معصوم عليهم السّلام بر آنها دعا مى‌كنند؟ ببيند آيا نمى‌خواهى از آنها باشى كه ملائكه در قيامت با آنان مصافحه مى‌كنند؟ آيا نمى‌خواهى از آنها باشى كه در قيامت وارد شوند و هيچ گناهى بر آنها نباشد؟ آيا نمى‌خواهى از آنها باشى كه در قيامت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم با آنان مصافحه مى‌كند؟!
منبع: مفاتيح الجنان ترجمه استاد حسین انصاریان
منبع : پایگاه عرفان