اهل بيت عليهم السلام در قلّه‌اى از رحمت و كرامت هستند كه حتى از طريق گرد و غبار زائرانشان انسان را به منطقه نجات و عرصه رهايى از گمراهى و عذاب مى‌كشانند.
ابوالحسن جمال الدين على بن عبدالعزيز موصلى حلّى از اديبان بزرگ و از مديحه‌سرايان اهل بيت عليهم السلام و شاعرى برجسته و انسانى فاضل بود كه در شهر حلّه مى‌زيست و در سال 750 قمرى در همانجا درگذشت و مزارش در شهر حلّه زيارتگاه معروفى است.
او- چنان كه قاضى نوراللّه شوشترى در كتاب المجالس و زنوزى در كتاب رياض الجنة آورده‌اند- از پدر و مادرى ناصبى متولد شده بود. مادرش نذر كرده بود كه اگر پسرى از او متولد شود او را براى دزدى و غارت گرى در راه زائران حضرت امام حسين عليهم السلام بفرستد تا اموال زائران را غارت كند و آنان را به قتل برساند!
زمانى كه او به دنيا آمد و به عنفوان جوانى رسيد او را به خاطر اداى نذرش سر راه زائران فرستاد. هنگامى كه به نواحى مسيّب نزديك كربلا رسيد به انتظار ورود زائران نشست ولى خوابى سنگين او را فرا گرفت و در حالى كه خواب بود، قافله زائران از جادّه گذشته، گرد و غبار قافله زائران بر روى او مى‌نشيند در اين اثنا به خواب مى‌بيند كه قيامت برپا شده، فرمان آمده كه او را به دوزخ دراندازند ولى آتش به خاطر آن گرد و غبار پاك به او نرسيد. در حالى كه از آن نيّت زشتش لرزان و ترسان بود از خواب بيدار شد.
از آن پس ملازم ولايت اهل بيت عليهم السلام گشت و مدتى بسيار طولانى مقيم كربلا و ساكن حائر شريف حضرت امام حسين عليه السلام شد و از اين هنگام بود كه مدح و ستايش اهل بيت عليهم السلام را محور كار خود قرار داد و با يك رباعى كار نورانى مديحه‌سرايى‌اش را شروع كرد:
إذا شِئْتَ النَّجاةَ فَزُرْ حُسَيناً لِكَيْ تَلْقى الألهَ قَرِيْرَ عَيْنِ
فإنَّ النارَ لَيْسَ تَمَسُّ جِسْمَاً عَليهِ غُبارُ زوَّارِ الحسينِ «1»
پی نوشت ها:
__________________________________________________
(1)- «هرگاه نجات و رهايى از عذاب فرداى قيامت را خواستى پس حسين را زيارت كن تا خدا را با دلى شاد ديدار كنى. بى‌ترديد آتش به بدنى كه گرد و غبار زائران حسين بر آن نشسته نخواهد رسيد» الغدير: 6/ 12.
مطالب فوق برگرفته شده از
کتاب: اهل بيت عليهم‌السلام عرشيان فرش نشين
نوشته: استاد حسین انصاریان
منبع : پایگاه عرفان