امام صادق عليه السلام فرمود: مَنْ ذُكِرَ الْحُسَيْنُ عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدارُ جُناحِ ذُبابٍ كانَ ثَوابه عَلىَ اللّهِ عَزَّ وَجَلْ وَلَمْ يَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّةِ «1».
آن كه حسين را نزد او ياد كنند، از ديدگانش به اندازه بال مگس اشك بيايد ثوابش بر خداوند عزّ و جل است، و كمتر از بهشت براى او رضايت نمى دهد.
راوى مى گويد: امام صادق عليه السلام فرمود:
... مَنْ انْشَدَ فِى الْحُسَيْنِ بِيْتاً فَبَكى وَاظُنُّهُ قالَ اوْ تَباكى فَلَهُ الْجَنَّةُ «2».
آن كه براى حسين عليه السلام شعرى بگويد، پس گريه كند، و گمان كنم حضرت فرمود يا خود را شبيه گريه كننده سازد، مزدش بهشت است.
امام ششم عليه السلام در روايتى فرمود:
مَنْ ذَكْرَهُ فَبَكى فَلَهُ الْجَنَّةُ «3».
آن كه حسين عليه السلام را ياد كند و گريه كند مزدش بهشت است.
زيارت حضرت حسين عليه السلام
راوى مى گويد از حضرت صادق عليه السلام شنيدم:
قَبْرُ الْحُسَيْنِ... رَوْضَةٌ مِنْ رِياضِ الْجَنَّةِ، مِنْهُ مِعْراجٌ الَى السَّماءِ فَلَيْسَ مِنْ مَلَكٍ مُقَرَّبٍ وَلا نَبِىٍّ مُرْسَلٍ الَّا وَهُوَ يَسْأَلُ اللّهَ تَعالى انْ يَزُورَ الْحُسَيْنَ فَفوْجٌ يَهْبِطُ وَفوْجٌ يَصْعَدُ «4».
قبر حسين باغى از باغ هاى بهشت است، از آنجا محل عروج به آسمان است، ملك مقرب و نبىّ مرسلى نيست مگر اين كه از خداوند زيارت حسين را مى خواهد، پس دسته اى براى زيارت فرود مى آيند، و گروهى بعد از زيارت بالا مى روند.
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
رسول خدا و على مرتضى و فاطمه زهرا و امامان عليهم السلام براى زائر حسين عليه السلام دعا مى كنند.
امام ششم عليه السلام به معاوية بن وهب فرمود:
... وَمَنْ يَدْعُوا لِزُوَّارِهِ فِى السَّماءِ اكْثَرُ مِمَّنْ يَدْعُو لَهُمْ فِى الْارْضِ «5».
... و آنان كه براى زائران حسين در ملكوت دعا مى كنند، بيش از دعا كنندگان در زمين هستند.
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
چهار هزار ملك غبار آلوده كنار قبر حسين هستند، تا قيامت بر او گريه مى كنند، سرپرست آنان فرشته ايست بنام منصور، زائرى به جانب زيارت نمى رود مگر اين كه او را استقبال مى كنند؛ و وداع كننده اى با او وداع نمى كند مگر اين كه او را مشايعت كنند؛ بيمار نمى شود مگر اين كه او را عيادت مى نمايند؛ نمى ميرد مگر اين كه بر جنازه اش نماز مى خوانند و پس از مرگ او برايش استغفار مى كنند «6».
روايات و احاديث در رابطه با گريه بر حضرت و زيارت وجود مقدّس و مبارك او از طريق پيامبر و ائمه به اندازه ايست كه بيش از چند جلد كتاب است. روايات ذكر شده در اين نوشتار نمونه اى از آن روايات است كه از معتبرترين و پاكيزه ترين كتاب يعنى كامل الزيارات نقل شد.
در خاتمه لازم است خوانندگان عزيز را به بيست و شش امتياز از قول امامان معصوم عليهم السلام در رابطه با اصحاب حضرت سيد الشهداء عليه السلام كه در كتاب هاى زير به آن اشاره شده توجّه دهم.
بحار الأنوار- كنز كراجكى- زيارت ناحيه- لهوف- امالى صدوق- تهذيب- مناقب ابن شهر آشوب- مروج الذهب- رجال كشّى- معانى الاخبار- كامل الزيارات- شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد- تفسير ثعلبى- خرائج راوندى- علل الشرايع- دار السلام- تذكره ابن جوزى و شرح شافيه ابن فرّاس.
1- آنان با همه وجود از خداوند راضى بودند و حضرت حقّ هم از آنان راضى بود.
2- باوفاتر و بهتر از اصحاب تمام انبيا و ائمه بودند.
3- نامشان از ازل در لوح محفوظ، بدون كم و زياد شدن ثبت بود.
4- احدى در گذشته بر آنان سبقت نگرفت، و يك نفر بعد از آنان به مقام آنان نمى رسد.
5- درجه آنان از همه شهداى اولين و آخرين بالاتر است.
6- در اوج مقام زهد و عبادت بودند.
7- در بلندى همّت و رفعت شأن، نمونه نداشتند.
8- دين حقّ تا قيامت به آنان نصرت يافت.
9- عاشق ترين عاشقان نسبت به حضرت حسين عليه السلام بودند.
10- خاكى كه در آن دفن شدند خاك مقدّس و مبارك و پاك قلمداد شد.
11- پيش از اتفاق افتادن حادثه كربلا، انبيا و اوليا از آن حادثه و برپا كنندگانش خبر دادند و از ياران حضرت تعبير به برادران خود نمودند.
12- سادات شهدا در دنيا و آخرتند.
13- شهيدان كوى حسين گويى شهيد با همه انبياى خدا هستند.
14- در قيامت كنار مولايشان حضرت سيد الشهداء قرار دارند.
15- از اولياء اللّه و اصفياء اللّه و اودّاء و طاهرون و ابرار و مهديّون مى باشند.
16- معروف و شناخته شده در ملكوتند، چنان كه ستاره هاى آسمان معروف اهل زمينند.
17- اگر رسول خدا صلى الله عليه و آله آنان را در زمان خود مى يافت دهانشان را مى بوسيد، و در كنار خود به عنوان بهترين انسان ها مى نشاند.
18- از شدّت عشق و شوق به شهادت از اسم تير و نيزه و شمشير تو گويى غافل بودند.
19- خود حضرت حقّ به وقت شهادتشان متولّى قبض روحشان بود، ملائكه آنان را به آب بهشت شستند، و به طيب بهشتى حنوط كردند و بر آنان نماز گذاردند.
20- پيش از شهادت به اعجاز حسينى جايگاه خود را در بهشت ديدند.
21- به محض شهادت به جنّت خاص حقّ «و ادخلى جنّتى» وارد شدند.
22- به وقت شهادت از دست رسول حقّ صلى الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين على عليه السلام آب بهشتى نوشيدند.
23- قسمتى از خون شريفشان به هنگام شهادت به وسيله رسول الهى براى عرضه در قيامت ضبط شد.
24- مباشر حفر قبور دفن اجساد مطهّرشان روح باعظمت رسول الهى بود.
25- به توسط حضرت حسين عليه السلام به نعيم دائمه بشارت داده شدند.
26- از شدّت شهامت و شجاعت، صدق و كرامت، درستى و فضيلت، مورد مدح دشمن قرار گرفتند.
«والفضل ما شهدت به الاعداء»
(1)- كامل الزيارات: 100، باب 32، حديث 3؛ وسائل الشيعة: 14/ 507، باب 66، حديث 19703؛ بحار الأنوار: 44/ 291، باب 34، حديث 33.
(2)- كامل الزيارات: 106، باب 33، حديث 7؛ بحار الأنوار: 44/ 289، باب 34، حديث 29.
(3)- كامل الزيارات: 106، باب 33، حديث 5؛ بحار الأنوار: 44/ 287، باب 34، حديث 25.
(4)- كامل الزيارات: 114، باب 39، حديث 4؛ بحار الأنوار: 98/ 60، باب 9، حديث 33.
(5)- كافى: 4/ 582، باب فضل زيارة أبى عبداللّه الحسين عليه السلام، حديث 11؛ ثواب الأعمال: 94؛ وسائل الشيعة: 14/ 411، باب 37، حديث 19482.
(6)- قال أبو عبد اللّه عليه السلام: إن أربعة آلاف ملك عند قبر الحسين عليه السلام شعثا غبرا يبكونه إلى يوم القيامة رئيسهم ملك يقال له منصور فلا يزوره زائر إلا استقبلوه ولا يودعه مودع إلا شيعوه ولا يمرض إلا عادوه ولا يموت إلا صلوا على جنازته واستغفروا له بعد موته.
كافى: 4/ 581، باب فضل زيارة أبى عبداللّه الحسين عليه السلام، حديث 7؛ ثواب الأعمال: 88؛ كامل الزيارات: 128، باب 119، باب 41، حديث 1؛ بحار الأنوار: 98/ 62، باب 9، حديث 42..
برگرفته شده از:
کتاب: با كاروان نور
نوشته: استاد احسین انصاریان