مردمى كه در دنيا از پى ايمان و ديندارى و كمالات نفسى و فضايل انسانى نسبت به يكديگر كانون مهرورزى و محبّت هستند، در آخرت نيز با يكديگر بر پايه مهرورزى و محبّت و هزينه كردن عشق و كرامت زندگى ابدى و جاويد خود را در بهشت كه جاى محبان و عشق‌ورزان است بر ادامه مى‌دهند.
اين حقيقتى است كه از آيات قرآن و روايات به طور صريح استفاده مى‌شود و پايه‌گذاران دانش روحى مغرب زمين نيز به همين معنا با تكيه بر دلايل و براهين علمى و روانى و نيز با ارتباطى كه در اين زمينه با ارواح نسبتاً پاك گرفته‌اند، يقين صد در صد و اعتقاد كامل و جازم پيدا كرده‌اند.
به برخى از آيات و روايات و گفته‌هاى دانشمندان روحى اشاره مى‌شود شايد به حقايقى كه تا كنون به طور كامل تفسير نشده، بيش از پيش آشنا شويم.
قرآن مى‌فرمايد:
[الْأَخِلَّاءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ]
در آن روز دوستان دشمن يكديگرند مگر پرهيزكاران.
دوستانى كه در دنيا دوستى‌شان با يكديگر و مهرورزيشان نسبت به هم، ملاكى جز ماديات و شهوات و لذت‌هاى زودگذر و جلب منافع ظاهرى نداشت چنان كه حضرت امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
«ألا كُلُّ خِلَّةٍ كَانَتَ فى الدُّنْيَا فِى غَيرِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَأِنَّهَا تَصِيْرُ عَدَاوَةً يَوَمَ القِيَامَةِ» .
بدانيد كه دوستى كه در دنيا براى غير خدا بوده در روز قيامت بدل به دشمنى مى‌شود.
دوستى دنيا در قيامت تبديل به كينه و دشمنى و نفرت از يكديگر مى‌گردد مگر مهرورزى و محبّت پرهيزگاران به يكديگر كه ريشه محبّت و عشق و مهرورزيشان در دنيا از چشمه ايمان و ديندارى آنان آب مى‌خورد.
فيلسوف الهى و عارف عاشق، مرحوم فيض كاشانى مى‌فرمايد:
به دنبال رفاقت و دوستى با اهل تقوا باش، گرچه طريق و راهت براى يافتن آنان به سوى تاريكى‌هاى زمين باشد، و عمرت را در طلب آنان به پايان بر، زيرا خدا در روى زمين پس از پيامبران مخلوقاتى برتر از آنان نيافريده است و نعمتى به بندگانش چون نعمت توفيق همنشينى با آنان را عطا نفرموده است .
اينان از شدت مهرورزى به يكديگر، در سراى جاويدان، در بهشت عنبر سرشت بنا به فرموده قرآن مجيد بر تخت‌هايى ساخته شده از طلا ودرهم و بافته شده از درّ و ياقوت مقابل و روبه روى هم تكيه دارند و با نظر به يكديگر شادمان و مسرور مى‌شوند:
[عَلى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ* مُتَّكِئِينَ عَلَيْها مُتَقابِلِينَ] .
بر تخت‌هايى زربافت،* كه روبروى هم بر آن‌ها تكيه دارند.
اينان در بهشت جداى از پدران و همسران و فرزندان و ذرّيه خود نيستند، شايستگان از آنان هم كنارشان به سر مى‌برند و از اين كه در كنار هم به سر مى‌برند و يكديگر را ملاقات مى‌نمايند خوشحال‌اند.
[جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ...] .
بهشت‌هاى جاويدى كه آنان و پدران و همسران و فرزندان شايسته و درست‌كارشان در آن وارد مى‌شوند.
منبع: فرهنگ مهرورزی
منبع : پایگاه عرفان