اعتکاف در لغت به معنی خود را در جایی بازداشتن و ملزم شدن بر ماندن در جایی است و در اصطلاح فقهی عبارت از توقف مدتی در یکی از مساجد جامع و افضل آن مسجد الحرام و مسجد النبی و مسجد کوفه و مسجد بصره است.
صحت اعتکاف مشروط به روزه است و حداقل آن سه روز است هرچند روزه قضای گذشته و یا نذر باشد.
پیامبر اکرم بر اعتکاف دهه آخر ماه رمضان مواظبت می کردند و سال بدر که نتوانست انجام دهد در سال بعد آن را قضا نمودند. اعتکاف در حقیقت از خود رستن و از زرق و برق دنیا دل کندن و به خلوت رفتن و انس با پروردگار پرداختن است.
کثرت اشتغالات انسان به امور مادی و دنیوی و سرگرم شدن کار و فعالیت های روزانه به تدریج باعث کم رونق شدن نور خدا در دل می گردد و آرام آرام قلب انسان غبار می گیرد و انس و لذت حقیقی عبادت را از انسان سلب می کند.
اعتکاف فرصتی است تا انسان در کنج خلوت با خدای بی نیاز به راز و نیاز بپردازد و با اشک و سوز و آه دل غبار گرفته و زنگار زده را صیقل دهد و آن را جلا ببخشد و این مهم در فرصت اعتکاف و در حال روزه زودتر حاصل می گردد.
خدایا لذت انس با خودت و طعم شیرین عبودیت و بندگیت را به ما بچشان و ما را از قیود و بندهای دنیوی آزاد و رها فرما.
ان شاءالله
منبع : پایگاه عرفان