به خودتان رحم کنید!

خداوند متعال در حدیث قدسی می‌فرماید: «فَارْحَمُوا انفسکم يَا عَبِيدِي! فَإِنْ الْأَبْدَانِ ضعيفةٌ وَ السَّفَرَ بَعِيدٌ وَ الْحَمْلُ ثَقِيلٌ وَ الصِّرَاط دَقِيق وَ النَّارِ لظي وَ الْمُنَادِي إِسْرَافِيل وَ الْقَاضِي رَبِّ الْعَالَمِينَ.»[1]

ای بندگان من! به خودتان رحم کنید. دلتان به حال خودتان بسوزد. اگر به خودتان رحم نکنید، کس دیگری نیست که به شما رحم کند. به عاقبت اعمالتان بیاندیشید. زندگی تنها منحصر در این لذایذ زودگذر دنیوی نیست، زندگی تنها پوشاک، مسکن، خوراک و شهوت نیست. بدانید هر عملی که در دنیا انجام دهید، اثر و نتیجه‌اش را در آخرت خواهید دید. به فکر روزی باشید که هیچ‌کس بار دیگری را به دوش نمی‌کشد، روزی که برادر از برادر فرار می‌کند. بدانید که فردای قیامت تنها و غریب هستید. {وَ لَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى}[2]

اگر می‌خواهید از تنهایی و وحشت قیامت رهایی یابید، تا فرصت هست، در دنیا دوست و شفیعی برای خود برگزینید، تا نجات‌بخش شما باشد، از رهروی که راه را درست رفته است، راهنمایی بگیرید تا مبادا روز قیامت فریاد حسرت سردهید: {يٰا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً}[3] ای کاش در دنیا راهی را می‌رفتم که پیامبر نشانِ ما داده بود، ولی افسوس که به بیراهه رفتم، به خود رحم نکردم و امروز به خسران و عذاب گرفتار شدم.

خوشا به حال کسانی‌که از لحظه مرگ به جمع بندگان خوب خدا می‌پیوندند، تا روز قیامت خوش‌اند و در بهشت از نعمت‌های بهشتی بهره‌مند هستند. { فَادْخُلِي فِي عِبَادِي‌ ۞ وَادْخُلِي جَنَّتِي }‌[4] از بزرگترین خوشی‌های مؤمنان در عالم برزخ دیدار با اولیای خداست. شاید هیچ لذتی برای آنان، بالاتر از نشستن در محضر رسول خدا(ص) و امیرمؤمنان(ع) و سایر ائمه(ع) نباشد.

امیرمؤمنان(ع) می‌فرماید: فَارْحَمُوا نُفُوسَكُمْ فَإِنَّكُمْ قَدْ جَرَّبْتُمُوهَا فِي مَصَائِبِ الدُّنْيَا؛[5] پس به خود رحم کنید، که شما خود را در دنیا به مصائب و رنج‌ها امتحان کرده‌اید. شگفتا از حال کسانی‌که در دنیا به واسطه ضعفِ ایمان در برابر اندک رنج و مصیبتی، طاقتشان به تنگ آمده و کارشان به انکار خدا و قیامت و آلوده شدن به گناه کشیده شد، ولی با همین طاقت کم می‌خواهند به استقبال عذاب اُخروی نیز بروند.

 
پی نوشت
------------------------------------------------------------------------
[1] . کلمه الله:473.
[2] . انعام (6): 94؛ «(همان‌گونه که شما را نخستین‌بار در رحِم مادر تنها و دست خالی آفریدیم )اکنون هم تنها نزد ما آمدید.»
[3] . فرقان (25): 27؛ «(روزی که ستمکار از شدت حسرت دست‌های خود را به دندان می‌گزد، و می‌گوید: ) ای‌کاش همراه این پیامبر راهی به سوی حق انتخاب می‌کردم‌!»
[4] . فجر(89): 29و30؛ «پس در بین بندگانم در آی! و در بهشتم وارد شو.»
[5] . نهج البلاغه: خطبه 183.

مطالب فوق برگرفته شده از کتاب:
حسنات و سیئات 
نوشته استاد حسین انصاریان