ائمه(ع) وقتی به آیات بهشت می‌رسیدند، شاد می‌شدند که خدا پاداش مؤمنان را ضایع نمی‌کند و هنگام تلاوت آیات دوزخ، چنان گریه می‌کردند که مردم در کوچه صدایشان را می‌شنیدند.
ائمه(ع) وقتی به آیات بهشت می‌رسیدند، شاد می‌شدند که خدا پاداش مؤمنان را ضایع نمی‌کند و هنگام تلاوت آیات دوزخ، چنان گریه می‌کردند که مردم در کوچه صدایشان را می‌شنیدند.